(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
(GPD) – In een statig pand in ‘downtown’ Chicago is de Union League Club gevestigd, een exclusieve privéclub – een soort chique versie van het Haagse Nieuwspoort. Eén van de kamers op de begane grond is gemeubileerd met een roomwitte gecapitonneerde bank en lichtblauwe fauteuils. Aan de muur hangt een schilderij van de Amerikaanse vlag. Het is de plek waar het allemaal begon: dáár werd senator Barack Obama voor het eerst gevraagd om zich voor de presidentsverkiezingen van vier jaar geleden kandidaat te stellen.
Dick Durbin, ook senator namens de staat Illinois, was daar, in november 2006, verantwoordelijk voor. Volgens de overlevering sputterde Obama tegen: hij was maar een onervaren senator. Zijn collega-senator hield vol: juist daarom moest hij zich nú kandideren: over nog eens vier jaar zou hij misschien te veel lijken in zijn kast hebben. Of hij er niet eens over na wilde denken. De rest is geschiedenis.
De Union League Club of Chicago is dus een historische plek. Op de derde verdieping, in restaurant Rendezvous, denk ik op de avond van het slotdebat tussen Obama en Mitt Romney dan ook alleen Obama-fans uit zijn stad te treffen. Maar ik schuif aan bij Jeff, Bob en Satya, investeerders die voor zaken in de club logeren. En ik wil geen vooroordelen bevestigen, maar ze moedigen ‘Team Romney’ aan.
Ze zijn alledrie zelfverklaarde politieke junkies. Zakenreis of niet, het debat mag niet worden gemist. Voor de investeerders, die steaks en cabernet sauvignon laten aanrukken, belichaamt Obama alles wat er mis is met Amerika: hij is ‘anti-business’, voor een grote overheid en voor hogere belastingen. En dat is niet de weg naar voorspoed, zegt Bob, economische groei is de sleutel. Als de vrije markt zijn werk mag doen, komen er vanzelf banen en voorspoed voor iedereen.
Als ik mijn tafelgenoten na het debat vertel dat in dit pand het zaadje werd geplant dat uitgroeide tot president Obama, slaat het gesprek om. Jeff zet zijn wijnglas met een smak neer en zegt quasi-serieus: ,,Als ik dat had geweten was ik ergens anders heengegaan.”