Nog nooit trouwden in de VS zoveel zwarte mannen met blanke vrouwen. Maar het aantal is nog altijd fors minder dan huwelijken tussen andere rassen.

(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Ty en Jill Jones wilden een paar jaar geleden een huis kopen in New York. Een mooie ‘brownstone’, zo’n oud zandstenen huis met een trapje moest het worden. Ty ging naar de makelaar, maar er stonden geen woningen te koop. Even later wandelde Jill –  ze was toevallig in de buurt – naar binnen. En ja hoor, er waren meerdere huizen beschikbaar. Ty is zwart. Jill is blank.
De muren tussen blank en zwart langzaam worden afgebroken, maar zijn nog lang niet weg, merkt het echtpaar Jones. Ze zijn al sinds 1997 samen en heeft drie prachtige kinderen. Kaden van 4, Roen van 2 en Emery van 9 maanden. Maar als Jill met haar kinderen door het park loopt, wordt haar vaak gevraagd of ze het kindermeisje is. ,,Laatst vroeg iemand zelfs of het de kinderen van het (zwarte, hk) acteurskoppel Will Smith en Jada Pinkett Smith waren.”
Uit een recent onderzoek van sociologen Zhenchao Qian van de universiteit van Arizona en Daniel Lichter van Cornell University blijkt dat het aantal huwelijken tussen blank en zwart enorm is toegenomen. In 1980 trouwde 5 procent van de zwarte mannen met een blanke vrouw, in 2008 was dat 14 procent. Maar de onderzoekers zagen ook dat dit percentage enorm achterblijft bij huwelijken tussen blank en Aziatisch en blank en Latino (38 procent). Bijna vijftig jaar na de invoering van de wet die zwarte Amerikanen burgerrechten gaf, blijkt toch nog een taboe op trouwerijen tussen blank en zwart.
Dat merkten Ty en Jill ook. Ze zagen elkaar voor het eerst toen Jill in Minneapolis een avondje ging stappen met vriendinnen. Ty, die acteur is, was in de stad voor een optreden en ging dansen in de toenmalige nachtclub van popster Prince. Jill: ,,Ik zag zijn mooie witte glimlach en was verkocht.” Ty: ,,Ik vond haar mooi, maar ik wist niet dat ik met haar zou gaan trouwen.”
Dat was ook helemaal niet vanzelfsprekend. Ty komt uit de zuidelijke staat Mississippi, waar zijn ouders opgroeiden in een samenleving waar discriminatie aan de orde van de dag was. ,,Misschien niet openlijk, maar er was toch sprake van onderdrukking. Mijn ouders waren ervan doordrongen dat zij bepaalde dingen niet konden doen omdat ze zwart waren. De stilzwijgende afspraak was dat je binnen je ras trouwde. Mijn moeder moest echt even slikken toen ik met Jill thuis kwam.”
Terwijl je juist zou verwachten dat de ouders van Jill, uit de plattelandsstaat Minnesota, problemen met de chocoladebruine huidskleur van Ty zouden hebben. ,,Maar ze waren direct dol op hem”, vertelt Jill. ,,Mijn ouders vinden het belangrijker dat hun dochter iemand vindt die van haar houdt en goed behandelt.”
Sommige vrienden van Jill keken wel raar op toen ze Ty voor het eerst ontmoetten. ,,‘Oh my God, ik had me niet gerealiseerd dat hij zwart is’, zeiden ze dan. Ik had het uiteraard over hem gehad, maar niet over zijn huidskleur. Dat zeg ik toch ook niet over een blank vriendje? Ik was geschokt door die reactie.”
Toch zeggen ze dat de ‘rassenkwestie’ ook altijd een rol speelt in hun leven, niet omdat ze het zelf een probleem vinden, maar omdat het in de samenleving nog niet ‘normaal’ wordt gevonden. Als ze ’s avonds voor de tv zitten, valt het ze op dat er nooit gemengde koppels in een reclamespotje of een serie spelen. En als Ty gecast wordt in een spannende film, zoals in 2007 nog in een oorlogsfilm van Brian De Palma, is het vaak als ‘de zwarte man die als eerste wordt doodgeschoten’.
En eigenlijk doen ze er zelf ook aan mee. Hun zoon gaat niet naar school in hun overwegend Dominicaanse buurt, maar naar een school acht kilometer verderop. Jill: ,,We willen toch dat hij in een wat gemengdere klas zit, met verschillende culturen.”