(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
CHICAGO (GPD) – Zijn stem heeft duidelijk te lijden gehad van de lange campagne. Maar Barack Obama heeft zijn doel bereikt. Hij is herkozen, dus wanneer de glimmende confetti in McCormick Place in Chicago naar beneden is gedwarreld en hij First Lady Michelle en zijn dochters Sasha en Malia heeft geknuffeld, dwingt hij zich tot het uiterste om zijn campagneteam en alle vrijwilligers te bedanken. Met moeite komt zijn stem uit boven het gejuich van duizenden van die vrijwilligers. ,,Jullie zijn de beste uit de geschiedenis van de politiek.”
Camille Myaole is één van die vrijwilligers. Voor Obama op het podium verscheen, kwam ze met behulp van haar wandelstok de zaal binnen, knipperend met haar ogen tegen het felle licht in de overweldigend rood-wit-blauw gedecoreerde zaal. ,,Dit is een droom die werkelijkheid wordt”, klinkt het zacht, terwijl ze zich met behulp van haar wandelstok een weg baant door de aanwezigen. De dame is uit Atlanta, Georgia naar Chicago gekomen om samen met Barack Obama zijn herverkiezing te vieren. ,,Ik ben zo trots op mijn president.”
Duizenden gelukkigen die een kaart wisten te bemachtigen, deelden die trots dinsdagnacht. Ze zwaaiden na het tot winnaar uitroepen van Obama door de tv-stations onvermoeibaar met Amerikaanse vlaggetjes en swingden op de campagne-soundtrack van Bruce Springsteen, U2, en met ook heel veel soulmuziek. Buiten trotseerden duizenden anderen de kou om op grote schermen mee te kijken.
Toch is 2012 geen 2008. Dit keer geen massaal volksfeest in het Grant Park in Chicago voor 240.000 mensen, maar op veel kleinere schaal: in een zaal – al heeft die dan wel een capaciteit van 26.000 mensen – in congrescentrum McCormick Place aan de oever van Lake Michigan, waar Obama ooit zijn hardlooproute had.
Waar vele Obama-aanhangers de afgelopen vier jaar hun euforie voelden wegebben, werd Eric ‘Lionman’ O’Neal senior juist alleen maar enthousiaster, vertelt hij. ,,In 2008 stemde ik wel op hem, maar zat er bij mij geen passie achter. De afgelopen vier jaar heb ik gezien wat hij bereikt heeft. En toen dacht ik: wow.”
De voormalig karatekampioen vergelijkt de Amerikaanse economie in 2008 met een auto die total loss is. ,,Obama had geen monteur, geen onderdelen, geen garage, maar toch wist hij die auto op te knappen. En nu is 99 procent van die auto gemaakt, en dan klagen we nu dat er nog een deukje in de bumper zit?”
Om die boodschap te verspreiden kon Obama zijn hulp gebruiken, vond O’Neal. Dus verliet hij zijn karateschool in de zuidelijke stad New Orleans, wetende dat Obama daar, in de conservatieve staat Louisiana, toch niet zou winnen, en ging op campagnepad. ,,In staten als Wisconsin kon ik echt het verschil maken. Dat we daar gewonnen hebben, daar ben ik trots op.”
Zijn wekenlange inzet voor Obama leverde hem gisteren (dinsdag) een speciale toegangskaart op, eentje waarmee hij achter het podium staat, dichtbij de president. ,,Daar deed ik het niet voor hoor. Maar bijzonder is het wel. Ik ben een maand ouder dan hij is, maar hij voelt als mijn grote broer.”