(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
CHICAGO (GPD) – Zijn stem heeft duidelijk te lijden gehad van de lange campagne. Maar Barack Obama heeft zijn doel bereikt. Hij is herkozen, dus wanneer de glimmende confetti in McCormick Place in Chicago naar beneden is gedwarreld en hij First Lady Michelle en zijn dochters Sasha en Malia heeft geknuffeld, dwingt hij zich tot het uiterste om zijn campagneteam en alle vrijwilligers te bedanken. Met moeite komt zijn stem uit boven het gejuich van duizenden van die vrijwilligers. ,,Jullie zijn de beste uit de geschiedenis van de politiek.”
Camille Myaole is één van die vrijwilligers. Voor Obama op het podium verscheen, kwam ze met behulp van haar wandelstok de zaal binnen, knipperend met haar ogen tegen het felle licht in de overweldigend rood-wit-blauw gedecoreerde zaal. ,,Dit is een droom die werkelijkheid wordt”, klinkt het zacht, terwijl ze zich met behulp van haar wandelstok een weg baant door de aanwezigen. De dame is uit Atlanta, Georgia naar Chicago gekomen om samen met Barack Obama zijn herverkiezing te vieren. ,,Ik ben zo trots op mijn president.”
Duizenden gelukkigen die een kaart wisten te bemachtigen, deelden die trots dinsdagnacht. Ze zwaaiden na het tot winnaar uitroepen van Obama door de tv-stations onvermoeibaar met Amerikaanse vlaggetjes en swingden op de campagne-soundtrack van Bruce Springsteen, U2, en met ook heel veel soulmuziek. Buiten trotseerden duizenden anderen de kou om op grote schermen mee te kijken.
Toch is 2012 geen 2008. Dit keer geen massaal volksfeest in het Grant Park in Chicago voor 240.000 mensen, maar op veel kleinere schaal: in een zaal – al heeft die dan wel een capaciteit van 26.000 mensen – in congrescentrum McCormick Place aan de oever van Lake Michigan, waar Obama ooit zijn hardlooproute had.
Waar vele Obama-aanhangers de afgelopen vier jaar hun euforie voelden wegebben, werd Eric ‘Lionman’ O’Neal senior juist alleen maar enthousiaster, vertelt hij. ,,In 2008 stemde ik wel op hem, maar zat er bij mij geen passie achter. De afgelopen vier jaar heb ik gezien wat hij bereikt heeft. En toen dacht ik: wow.”
De voormalig karatekampioen vergelijkt de Amerikaanse economie in 2008 met een auto die total loss is. ,,Obama had geen monteur, geen onderdelen, geen garage, maar toch wist hij die auto op te knappen. En nu is 99 procent van die auto gemaakt, en dan klagen we nu dat er nog een deukje in de bumper zit?”
Om die boodschap te verspreiden kon Obama zijn hulp gebruiken, vond O’Neal. Dus verliet hij zijn karateschool in de zuidelijke stad New Orleans, wetende dat Obama daar, in de conservatieve staat Louisiana, toch niet zou winnen, en ging op campagnepad. ,,In staten als Wisconsin kon ik echt het verschil maken. Dat we daar gewonnen hebben, daar ben ik trots op.”
Zijn wekenlange inzet voor Obama leverde hem gisteren (dinsdag) een speciale toegangskaart op, eentje waarmee hij achter het podium staat, dichtbij de president. ,,Daar deed ik het niet voor hoor. Maar bijzonder is het wel. Ik ben een maand ouder dan hij is, maar hij voelt als mijn grote broer.”
Categorie archief: Uncategorized
‘REPUBLIKEINSE BELASTINGPLANNEN VERHOGEN SCHULD VS’
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Belastingen. Het is het woord dat naast ,,economie’ misschien wel het vaakst wordt genoemd tijdens de Amerikaanse verkiezingscampagne. Zo ook vandaag bij de Repubikeinse caucus (partijbijeenkomst) in de staat Nevada.
Iedere Republikeinse presidentskandidaat wil het belastingstelsel aanpakken – het liefst zonder de belastingen te verhogen. Onmogelijk, oordelen deskundigen. Een ,,vlaktaks’ (waarbij ieder inkomen met hetzelfde percentage wordt belast) maakt het simpeler, vindt kandidaat Newt Gingrich. Belastingvoordelen waardoor bedrijven gaan investeren en mensen gaan sparen stimuleert de economie, meent tegenstander Mitt Romney.
Net als in Nederland is het belastingstelsel in de VS progressief: als je meer verdient, betaal je meer belasting. De loonbelasting kent zes schijven, van tien procent voor de laagste inkomens tot maximaal 35 procent voor diegene die meer dan 380.000 dollar (290.000 euro) verdient. Ondoorzichtig wordt het door de vele aftrekposten – hypotheekrente, medische kosten, giften aan goede doelen – waardoor het mogelijk is om minder dan de vastgelegde percentages te betalen.
Belastingen zijn doorgaans ingewikkeld. ,,Maar voor de meeste Amerikanen is het volstrekt onbegrijpelijk”, aldus Elliot Parker, hoofd van de faculteit economie van de Universiteit van Nevada in Reno. Zelfs Parker vindt de belastingregels complex. Een goed voorbeeld: Romney’s belastingaangiftes over 2010 en 2011. Deze besloegen 547 pagina’s. Daaruit bleek dat de multimiljonair in 2010 slechts 13,9 procent belasting betaalde, omdat hij leefde van de winst van eerdere investeringen. Daarvoor geldt een ander, lager tarief. Dat was reden voor Gingrich om Romney aan te vallen op zijn rijkdom.
,,Hypocriet”, oordeelt Parker. ,,Want in het plan van Gingrich zouden mensen als Romney helemaal geen belasting meer betalen.” De plannen van de twee kandidaten hebben volgens het onafhankelijke Tax Policy Center twee dingen met elkaar gemeen: ze bevoordelen de rijken én zorgen voor een grotere staatsschuld. De econoom zegt dat het de afgelopen tien jaar al fout is gegaan. Hij vergeleek de belastingtarieven van 2000 met 2009 en ontdekte dat alle Amerikanen minder belasting zijn gaan betalen.
Vooral miljonairs gingen erop vooruit. Betaalden zij in 2000 nog gemiddeld 28 procent belasting, in 2009 was dat gedaald naar 23 procent. ,,Die vijf procent vertegenwoordigt heel veel geld: vijftig miljard dollar.” Terwijl heel Amerika minder belasting ging betalen, werd de schatkist steeds leger. De belastingverlaging is volgens Parker dé reden waarom de VS nu kampt met enorme schulden. ,,Natuurlijk speelt de recessie een rol, maar het is een illusie om te denken dat we het gat kunnen dichten zonder een belastingverhoging.”
OPMARS HUNTSMAN IN NEW HAMPSHIRE – MET DANK AAN ZIJN DOCHTERS
(Door Hanneke Keultjes)
EXETER – Mary Anne Huntsman lacht haar perfecte witte tanden bloot. En daar heeft ze alle reden toe. Haar vader, presidentskandidaat Jon Huntsman, heeft zojuist een dolenthousiast publiek toegesproken in Exeter. Huntsman hoopt dinsdag in New Hampshire te herhalen wat Rick Santorum vorige week in Iowa deed: vanuit het niets wil hij tijdens de eerste primary de tweede plek halen, pal achter Mitt Romney. Dat zou – met dank aan drie van zijn dochters – wel eens kunnen lukken.
Als ‘Huntsman Daughters’ voeren ze campagne voor hun vader – onafhankelijk van de officiële campagne. Vooral dankzij hun twitteraccount @jon2012girls werd het trio beroemd. Het bleek een gouden greep, zegt Mary Anne, want daardoor kreeg Huntsman óók publiciteit. ,,Als ‘dad’ het goed doet, is dat zeker deels te danken aan ons.” Samen met haar eveneens perfect gemaquilleerde zussen Liddy en Abby staat ze in de Town Hall van Exeter te wachten op een live-interview met politieke zender C-SPAN.
Een half uur eerder had Huntsman, in een bruin leren vliegeniersjack, de binnenkant van het schattige stadhuis goedkeurend in zich opgenomen. In dezelfde zaal waar hij in juni 2010 zijn campagne aftrapte, zag hij deze maandagavond rood-wit-blauwe banieren, plakkaten met zijn achternaam in hoofdletters en vooral veel mensen. Heel veel mensen.
Huntsman is op papier de gedroomde presidentskandidaat: hij heeft ervaring in het bedrijfsleven, leidde als gouverneur de staat Utah en werkte als ambassadeur in het buitenland; het meest recent in China, niet bepaald het minst belangrijke land ter wereld.
Maar hij heeft één probleem. De Republikeinse kiezer lijkt niet echt warm voor hem te lopen. Hij zou te gematigd zijn. Zo is hij voor geregistreerd partnerschap van homoparen, weigert hij te beloven dat hij de belasting niet zal verhogen en wordt hij verdacht gevonden omdat hij door de Democratische president Obama als ambassadeur naar China werd gezonden.
Huntsman besloot daarom Iowa over te slaan en al zijn pijlen te richten op de staat New Hampshire, waar hij dankzij de gematigde kiezers meer kans dacht te maken. Hier voerde hij onvermoeibaar campagne, sprak er 170 keer, in bakkerijen, zaaltjes, maar ook bij de mensen thuis in de woonkamer. Nét op tijd lijkt het vruchten af te werpen. In de peilingen stijgt hij gestaag en vecht hij inmiddels met Ron Paul om de tweede plek.
Mohammed Motin (31) is niet verrast door de opmars. Hij vat de reden van zijn steun samen door naar het motto van Huntsman te wijzen: ‘country first’ (het land op de eerste plaats). ,,En hij heeft een solide plan voor de economie waarmee hij het begrotingstekort kan terugbrengen.”
Tijdens de bijeenkomst in Exeter stelde Huntsman ook het ‘vertrouwenstekort’ aan te pakken: Amerikanen moeten weer vertrouwen krijgen in instituties als het congres. Kris Martin, die samen met haar man Paul de bijeenkomst bezocht, is daardoor overtuigd. Haar stem gaat naar Huntsman.
Maar wat gebeurt er na New Hampshire met de presidentskandidaat die al zijn geld op New Hampshire heeft gezet? ,,Dat is een hele goede vraag”, zucht ze. Want zelfs als Huntsman het hier tijdens de voorverkiezing buiten verwachting goed doet, is dat waarschijnlijk meteen de laatste keer. De volgende voorverkiezing is in South Carolina, waar de kiezers veel conservatiever en religieuzer zijn dan in New Hampshire.
De Huntsman Daughters gaan hoe dan ook volle kracht vooruit, vertelt Liddy. ,,Wij gaan woensdag direct door naar South Carolina. De vliegtickets zijn al gekocht.”
OBAMA SCHAKELT SNEL VAN ‘ROETE’ NAAR ‘MARK’
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
WASHINGTON (GPD) – Mark Rutte zat in de cognackleurige fauteuil alsof hij nooit in een andere stoel had gezeten. Met zijn benen over elkaar en zijn handen gevouwen luisterde de minister-president ontspannen naar de Amerikaanse president Barack Obama. Zonder enig spoortje van zenuwen.
Ook zijn korte verklaring voor het gesprek ging dinsdagmiddag (lokale tijd) in vlekkeloos Engels, zonder hakkelen, en ondersteund door enthousiaste handgebaren. En dat terwijl het Oval Office in het Witte Huis een plek is waar zelfs de premier van Nederland ongestraft enige spanning bij mag voelen. Na afloop wilde Rutte niet vertellen of hij zenuwachtig was geweest. ,,Ik praat niet over emoties, ik ben geen voetballer. Ik ben bezig met de inhoud. Het was een plezierig gesprek, maar ik wil het niet romantiseren.”
De werkkamer van Obama in de westelijke vleugel was al omgetoverd in kerstsferen met een kerstboom voorzien van gouden ballen en een guirlande over de marmeren schouw.
Rutte en Obama zaten voor die open haard, pal onder het portret van George Washington, de eerste president van Amerika. Obama sprak aanvankelijk over ‘prime minister Roete’, maar schakelde al snel over op ‘Mark’.
Minister Uri Rosenthal (VVD) van Buitenlandse Zaken keek met ambassadeur Renée Jones-Bos van een afstandje toe. Ze hoorden Obama vertellen dat hij graag Nederland eens zou bezoeken. ,,Ik heb gehoord dat het een mooi land is met aardige mensen.” Rutte reageerde blij verrast: ,,Het zou een eer zijn.” Na afloop zei Rutte dat zo’n bezoek pas na een eventuele herverkiezing van Obama zal plaatsvinden.
Rutte moest zelf ook even wachten op zijn kennismakingsbezoek: dertien maanden. Dankzij de agenda van met name president Obama duurde het een tijdje voor er een gaatje was gevonden, hoewel Obama het gesprek begon door te zeggen dat de VS geen ‘sterker bondgenoot’ heeft dan Nederland.
Maar nu was een gesprek ook wel actueel. De eurocrisis beheerst niet alleen het nieuws in Europa, maar ook in de Verenigde Staten. Een oplossing voor de problemen in Europa betekent ook veel kopzorgen minder voor de kwakkelende Amerikaanse economie. ,,We moeten zorgen dat die kwestie wordt opgelost”, stelde Obama. Rutte knikte instemmend.
Echt tijd om de diepte in te gaan was er echter niet. Obama had slechts dertig minuten uitgetrokken voor het gesprek. Ter vergelijking: toen toenmalig minister-president Jan-Peter Balkenende in 2003 een kennismakingsbezoek bracht aan president George W. Bush – en veel kritiek kreeg vanwege zijn onderdanige houding – was daar vijf kwartier voor uitgetrokken. Uiteindelijk zou Rutte Obama bijna vijftig minuten aan de praat houden. ,,We praten allebei snel”, lachte Rutte na afloop.
De economische banden tussen beide landen werden met name besproken. Nederland is een belangrijke investeerder voor de VS; dankzij Nederlands geld hebben 625.000 Amerikanen een baan, benadrukte Rutte.
Rutte toonde zich in zijn nopjes met het cadeau dat hij van Obama kreeg. ,,Mag ik dat vertellen?”, vroeg hij eerst aan zijn woordvoerder. Daarna onthulde hij met een grote glimlach dat hij de eerste drie delen van de biografie van de Amerikaanse oud-president Lyndon B. Johnson had gekregen; gesigneerd door de biograaf en voorzien van een persoonlijke opdracht van Obama. ,,Op één of andere manier zijn ze er achter gekomen dat ik hem bewonder.” Het vierde deel komt pas in mei 2012 uit. Rutte grapte dat Obama dat maar moest meenemen bij zijn bezoek aan Nederland.
Voor Obama had Rutte een T-shirt van het Nederlandse honkbalteam meegenomen, dat in oktober wereldkampioen werd. Met rugnummer 44, speciaal voor de 44ste president van de VS.
MEDIWIETGEBRUIKERS WAARSCHUWEN OBAMA: JE VERLIEST JE BASIS
Beantwoorden
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
OAKLAND (GPD) – De Blue Sky Coffeeshop in Oakland serveert geen koffie. Het is een coffeeshop naar Nederlands voorbeeld; eentje die wiet verkoopt. Maar alleen aan mensen met een verwijzing van een dokter. Zonder zo’n pasje mag de receptionist niemand een blik gunnen achter het kamerscherm van waarachter de zakjes marihuana worden verstrekt. ,,Dat zijn de regels”, klinkt het verontschuldigend.
Maar als het aan federale aanklager Melinda Haag ligt, gaan Blue Sky en tientallen andere marihuana-apotheken in Californië dicht. In de staat is mediwiet legaal, maar volgens de federale overheid is het een verboden drug. Haag stuurde begin deze maand waarschuwingsbrieven naar de huisbazen van veel apotheken. Sindsdien weigert ze categorisch alle interviewverzoeken. Terwijl de ophef in de liberale regio San Francisco groot is.
Daarom stond ‘huisvrouw’ Denise Martellacci (58) deze week met een protestbord op een naar wiet geurende straathoek in San Francisco. Iets dat ze sinds de Vietnamoorlog niet meer had gedaan. President Barack Obama kwam voor een lunch met geldschieters en Martellacci wil hem laten weten dat ze teleurgesteld is. ,,Obama heeft beloofd dat hij de medische cannabis met rust zou laten. Wij hebben op hem gestemd. En nu blijkt hij te hebben gelogen.”
Martellacci gebruikt al acht jaar mediwiet tegen migraine. ,,Het werkt veel beter dan pillen, zonder vervelende bijwerkingen.” Zo hebben alle demonstranten – ‘patiënten’ – een reden voor het wietgebruik. De hoge bloeddruk van Mike Moreno (46) is er als sneeuw voor de zon door verdwenen. ,,Ik heb geen zorgverzekering meer nodig.” Caroline Emerson (25) gebruikt het tegen anorexia. ,,Het wekt mijn eetlust op.” De blondine is nog altijd extreem slank, maar zegt er tien kilo door te zijn aangekomen. Mikki Norris kan er weer door slapen. ,,En mijn seksleven is er ook enorm op vooruit gegaan.”
Norris was in de jaren negentig met haar man curator van het Wietmuseum in Amsterdam. En terwijl Nederland dubt over het bestempelen van wiet als harddrug, zet Norris zich in voor legalisering van wiet in haar eigen land. ,,Als Obama geen stokje steekt voor de plannen van Haag, raakt hij zijn basis kwijt. Obama moet niet vergeten dat wij er mede voor gezorgd hebben dat hij nu in het Witte Huis zit.” 
Haag stelt dat de Californische wet ‘gekaapt’ wordt door mensen die niet geven om het welzijn van patiënten, maar alleen om geld. In Oakland geloven ze dat niet. Richard Lee, eigenaar van de Blue Sky Coffeeshop, stelt dat de staat profiteert van de eventuele winst van de apotheken. ,,Die betalen belasting. De staat zou miljarden dollars mislopen als ze de wietapotheken sluit. En er verdwijnen duizenden banen.”
Op een steenworp afstand van zijn coffeeshop staat zijn levenswerk. Oaksterdam University – een samenvoeging van Oakland en Amsterdam – leidt mensen op om in de medicinale wietsector aan de slag te gaan. De receptie heeft cannabisgroene muren en de lokalen staan vol met wietplanten; van stek tot bloei. Lee: ,,We zijn ondanks de dreiging populair. Een peiling laat zien dat 50 procent van de Amerikanen vóór legalisering is. Een record.”
Obama heeft bij zijn bliksembezoek de honderden demonstranten niet opgemerkt, maar Martellacci denkt dat de boodschap hem wel bereikt. Haar eigen apotheek in San Mateo werd al gesloten. ,,Door maar liefst dertig agenten van drugspolitie DEA. Terwijl ik me aan alle regels hield. Ik hoop dat het anderen bespaard blijft.”
‘VAN GOGH PLEEGDE GEEN ZELFMOORD’
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Vincent van Gogh pleegde op 27 juli 1890 geen zelfmoord. Hij werd per ongeluk of bewust neergeschoten door tieners in het Franse plaatsje Auvers. De verwonding werd de 37-jarige schilder dertig uur later fataal. Die conclusie trekt de biografie ‘Van Gogh: The Life’ die dinsdag uitkomt.
Het Amerikaanse actualiteitenprogramma CBS 60 Minutes kreeg zondagavond (lokale tijd) een exclusief voorproefje en stelde al dagen dat de uitzending de kunstgeschiedenis zou herschrijven. Steven Naifeh en Gregory White Smith deden tien jaar onderzoek naar Van Gogh. Het Van Gogh Museum in Amsterdam liet de biografen, geassisteerd door een klein leger aan vertalers, correspondentie tussen Van Gogh en zijn familie bestuderen.
Volgens het verhaal dat al 120 jaar wordt verkondigd als de waarheid, ging Van Gogh op 27 juli 1890 naar de korenvelden bij Auvers om te schilderen. Hij leende een pistool van lokale herbergeigenaar Gustave Ravoux om kraaien af te schieten. Getormenteerd door zijn geestesziekte en de kraaien, schoot hij zichzelf uiteindelijk in zijn borst. ‘Korenveld met kraaien’ zou zijn laatste werk zijn geweest.
Maar Naifeh en Smith schieten gaten in die lezing. Volgens hen werd dat werk al rond 10 juli geschilderd. Ze bestudeerden het politierapport en stellen dat de wond – niet in zijn borst, maar in zijn buik – niet overeenkomt met zelfmoord. De afstand tussen lichaam en pistool zou te groot zijn geweest om zelf toegebracht te zijn. Daarnaast is het volgens de schrijvers onwaarschijnlijk dat Ravoux hem een pistool gaf, aangezien iedereen wist dat Van Gogh in een inrichting heeft gezeten. Bovendien hield Van Gogh van vogels. Ook zetten Van Goghs biografen vraagtekens bij de lange route die de zwaargewonde Van Gogh heeft moeten afleggen om terug te komen in de herberg waar hij een kamer huurde.
Naifeh en Smith komen met een alternatieve lezing, die volgens hen beter overeenkomt met de feiten. Van Gogh zou in Auvers gepest zijn door twee tieners. Zij deden zout in zijn koffie in plaats van suiker en lieten hun vriendinnen met de Nederlandse schilder flirten om hem van zijn stuk te brengen. Het pistool van de herbergeigenaar zou op die 27 juli zijn uitgeleend aan één van de jongens, René Secretan. Die zou dat hebben toegegeven in een interview kort voor zijn dood in 1956, maar stelde dat Van Gogh het van hem had afgepakt. Naifeh en Smith menen echter dat Secretan en zijn vriend Van Gogh óf per ongeluk óf bewust hebben neergeschoten bij een schuur in Auvers. De route die Van Gogh daarna zou afgelegd om terug bij de herberg te komen, is aanmerkelijk korter dan de route van het korenveld naar de herberg.
Toen de politie aan Van Gogh vroeg of hij een poging tot zelfmoord had gedaan, zei Van Gogh volgens de biografen: ,,Ik geloof het wel.” Om daar aan toe te voegen: ,,Beschuldig niemand anders.” Naifeh en Smith zien daarin bewijs dat hij de werkelijke daders de hand boven het hoofd probeerde te houden. Ook concluderen zij uit de brieven die Van Gogh naar zijn familie stuurde, dat hij zelfmoord weliswaar overwoog, maar altijd afdeed als zondig en immoreel.
Harde bewijzen voor hun theorie bieden de schrijvers niet. Wel zouden er in 1890 geruchten de ronde hebben gedaan in Auvers dat Van Gogh was neergeschoten. Of de conclusie van Van Gogh: The Life ook gedeeld wordt door andere experts en het Van Gogh Museum is niet duidelijk. Zij werden door CBS niet om een reactie gevraagd.
60 Minutes ruimde zondagavond 40 minuten van de uur lange uitzending in voor het verhaal over Van Gogh, die grotendeels werd gevuld met de laatste periode in het leven van Van Gogh, kwistig gelardeerd met beelden van Auvers en Van Goghs beroemde schilderijen.
BERICHT UIT ALASKA: SARAH PALIN DOET ’T NIET
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Máánden liet Sarah Palin de Verenigde Staten in spanning en hing haar geest over de presidentskandidaten die zich al wél in de race gemengd hadden. Zou ze wel? (Ze had immers een eigen realityserie.) Zou ze niet? (Waarom zou ze een riant betaalde baan als commentator bij FOX News opgeven?) Of toch? (Toen ze op vakantie ging in een ‘campagnebus’.) Of toch niet? (Toen haar populariteit afnam.)
Nu heeft Palin – oud-vicepresidentskandidaat, voormalig gouverneur van Alaska en lieveling van de ultraconservatieve Tea Party-beweging – de knoop doorgehakt: ze dingt definitief niet mee naar het presidentschap in 2012. Het ‘orakel van Alaska’ liet woensdagavond (lokale tijd) middels een schriftelijke verklaring weten dat ze denkt dat haar rol in de marge van de politiek ‘effectiever’ is. In een toelichting tijdens een radioshow zei ze dat ze wel ‘betrokken’ blijft bij de poging van de Republikeinen om de Democratische president Barack Obama uit het Witte Huis te krijgen.
Voor kenners van de Amerikaanse politiek komt de beslissing van Palin niet als volslagen verrassing. In juni meldde Michele Bachmann zich al voor het presidentschap, eveneens een aanhanger van de Tea Party en eveneens vrouw (de twee hebben zelfs wel wat van elkaar weg). Bachmann profileerde zich op alle sociaal conservatieve stokpaardjes, zoals lagere belastingen en geen homohuwelijk, waardoor er voor Palin weinig te winnen zou zijn. Eerder woensdag onthulde haar baas bij FOX News waarom hij Palin had aangenomen: omdat ze ‘er lekker uitziet en voor kijkcijfers zorgt’.
Ook leverden memoires van Palins eigen dochter Bristol (die op haar 17de zwanger raakte), haar ex-verloofde Levi Johnston (die haar bezwangerde) en een biografie over Palin zelf negatieve publiciteit op. Zo zou Bristol haar maagdelijkheid zijn verloren nadat ze tijdens een kampeertripje ladderzat raakte, stelde Johnston dat Palin de baby wilde adopteren om een schandaal te voorkomen en had ze volgens biograaf Joe McGinniss als jonge sportcommentator een affaire met een zwarte basketballer en zou ze cocaïne hebben gebruikt. Niet bepaald gunstig als je, zoals Palin, een conservatief en gelovig imago in stand probeert te houden.
Maar erger nog dan de negatieve publiciteit, was dat de drie boeken nauwelijks verkocht werden. De VS had de interesse in Palin verloren. Ook liep haar populariteit in opiniepeilingen zienderogen terug.
Na het definitieve ‘nee’ van Palin en gouverneur Chris Christie van New Jersey, die dinsdag liet weten niet klaar te zijn voor het presidentschap, lijkt het Republikeinse veld duidelijk: de strijd zal gaan tussen de Texaanse gouverneur Rick Perry en Mitt Romney, oud-gouverneur van Massachusetts. Romney lijkt de te kloppen man.
BEWINDVOERDER BAKKER: MOEILIJK OM NU WEG TE GAAN BIJ IMF
In zijn viereneenhalf jaar als Nederlandse bewindvoerder bij het IMF zag Age Bakker het fonds veranderen van op-sterven-na-dood naar een cruciale speler in de financiële crisis. In deze turbulente periode heeft hij afscheid genomen. ,,Ik vergelijk mijn tijd hier met een rollercoaster: als je denkt dat je er bent, krijg je nog een laatste zwiep.”
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
WASHINGTON (GPD) – Toen Age Bakker 16 was, kreeg hij van zijn ouders 100 gulden en een treinkaartje naar Grenoble, waar hij zou gaan studeren. Toen hij in Parijs een tussenstop maakte, ging hij er ‘aan de boemel’. Na een nacht was de 100 gulden op. Pretoogjes: ,,Toen ben ik maar verder gereisd naar Grenoble.”
Die 100 gulden heeft hij misschien niet verstandig geïnvesteerd – of misschien wel, aangezien het hem na meer dan vier decennia nog pretoogjes bezorgt – maar toch zou Bakker (61) later topeconoom worden. Terwijl hij in zijn tienerjaren schrijver wilde worden. Lachend: ,,Dat is niet gelukt. Al heb ik inmiddels wel zeker tien economieboeken op mijn naam staan.”
De jonge Age was een vroege en pientere leerling en sloeg op het gymnasium een klas over. Daarom was hij pas zestien toen hij zijn diploma in ontvangst nam. Hij besloot Franse letterkunde te gaan studeren. ,,In die tijd was Frans heel belangrijk, vooral in Europa.” Het jaar in Grenoble was ‘bijzonder leuk’, zegt Bakker in zijn werkkamer in het gebouw van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) in Washington. ,,Maar ik heb er bijzonder weinig gestudeerd. Eerst waren er de Olympische Spelen, waar ik werd afgeleid door de Nederlandse schaatssuccessen. Later was er de meistaking, waardoor de universiteit dicht ging.” Bakker demonstreerde mee. ,,Ik had geen flauw benul waar het over ging, maar ik stond aan de kant van de studenten.”
Maar na het jaar in Grenoble moest er een degelijk vak worden geleerd. Hij koos, net als zijn beide ouders, voor economie. Het zou hem helemaal naar Washington brengen, naar zijn ‘droombaan’. ,,Hier komt alles samen: de economische theorie en het politieke beleid.”
Hij had al eerder geproefd aan het werk bij het IMF, toen hij onder Onno Ruding en Koos Polak – “de grand old man van het IMF” – tijdelijk in Washington werkte. ,,Ik wist het toen al: ooit wil ik op hun stoel zitten. Toen ik in 1989 mijn huidige vrouw ontmoette, stelde ik één huwelijkse voorwaarde: ik zou ooit nog wel naar Washington willen, ga je dan mee? Ik had altijd wel voor haar gekozen, maar ze vond het gelukkig geen probleem.”
In 2007 was het zover: hij werd de Nederlandse bewindvoerder. Bij het IMF kennen ze Bakker als ‘executive director’, een functie waarin hij de belangen van Nederland en twaalf andere, vooral Oost-Europese landen behartigt. ,,Toen ik hier kwam schrok ik van wat ik aantrof. De wereldeconomie deed het toen goed, er werden hardop vragen gesteld over het bestaansrecht van het IMF. De stafleden die na de crises in Azië waren aangenomen, waren blijven hangen. Ze schreven elkaar nota’s. De organisatie moest opgeschud worden.”
Terwijl zijn vrouw werk maakte van het verwelkomen van nieuwe stafleden en hun families (“zij kent meer stafleden dan ik!”) stapte Bakker het kantoor van Dominique Strauss-Kahn binnen, die een paar maanden na de komst van Bakker als directeur was begonnen, met plannen om het IMF af te slanken, een betere focus te geven waardoor het voor landen aantrekkelijker zou worden om bij het IMF aan te kloppen. Met succes. ,,Daardoor waren we er klaar voor toen de crisis kwam.”
Al zou er in die tumultueuze maanden nog een ongeplande leiderschapswissel volgen. Strauss-Kahn stapte op na beschuldiging van verkrachting. ,,Een drama, zowel voor hem persoonlijk als voor het IMF. Ondanks de reorganisatie was hij geliefd en hij heeft het heel goed gedaan. Hij was een bekwaam politicus en een goede econoom. De juiste man op de juiste plaats.” Bakker maakte zich sterk voor een snelle en sterke vervanger, dat werd Christine Lagarde. ,,Ik was daar heel nauw bij betrokken, heel erg nauw, mag ik wel zeggen. Ze heeft een vliegende start gemaakt en Strauss-Kahn doen laten vergeten.”
Bakker leeft voor zijn werk. Als hij zijn afscheid had kunnen ensceneren, dan had hij graag het eind van deze crisistijden nog meegemaakt. ,,Het is moeilijk om nu te gaan. Maar mijn vertrek stond al lang vast en ik heb gezien dat je ook te lang kunt blijven hangen. Dat is ook niet goed.”
Zijn laatste periode is in ieder geval niet saai geweest. ,,Ik vergelijk het met een rollercoaster (vertaling: achtbaan): net als je denkt dat je er bent, krijg je nog een laatste zwiep.”
Oekraïne, één van de landen die Bakker onder zijn hoede heeft, klopte drie dagen na de val van Lehman Brothers bij het IMF aan. Daar is hij blij mee. ,,In 2009 zakte de economie daar met 16 procent in. Maar nu hebben ze een groei van 6 procent.” Bakker had graag gezien dat Griekenland ook zo pro-actief was geweest. Dan was de situatie in Europa nu heel anders geweest, denkt hij. ,,In Griekenland bleven ze maar in de denial-stand (vertaling: ontkenningfase). Het land talmde maanden voor het toegaf dat het hulp nodig had. Terwijl de ervaring leert dat het alleen maar erger wordt. Europa draalde trouwens ook. Daar heerste de gedachte dat je als EU-land toch niet bij het IMF kon aankloppen.”
Al is het IMF ook niet helemaal brandschoon en daarvoor steekt Bakker de hand ruiterlijk in eigen boezem. ,,We zijn bij de waarschuwingen aan Europa tekort geschoten. Dat had duidelijker gekund.”
Bakker gooit er nog maar eens een Engelse uitdrukking in, die na vier jaar onderdompeling in die taal meer op het puntje van zijn tong ligt dan de Nederlandse: ,,There’s no use crying over spilled milk.” De vertaling: gedane zaken nemen geen keer.
Zijn functie was zwaar: altijd bereikbaar zijn en lange dagen op kantoor. ,,Het zwaartepunt ligt vanwege het tijdsverschil in de ochtend. Dan bel ik met Europa.” Inmiddels is Bakker een ochtendmens. Toen hij als student een half jaar onderzoek deed in Tunesië moest hij iedere ochtend héél vroeg opstaan om van half vier tot zeven uur met een tolk groente- en fruithandelaars te interviewen. Dat was zwaar. ,,Het voordeel toen: de rest van de dag had ik vrij.” Weer zijn daar die pretoogjes. ,,Nu is dat wel anders.”
En als Bakker voor het IMF op reis ging, waren de dagen nog langer. ,,Een tripje naar Curaçao klinkt leuk, maar ik ben wel van donderdagavond tot dinsdagnacht aan het werk. En woensdagochtend zit ik dan weer achter mijn bureau op kantoor. En ik ben de afgelopen jaren wel twaalf keer de oceaan over geweest.”
Bakker vond het nodig alle landen te bezoeken die hij vertegenwoordigt. Zoals toen Roemenië de hand ophield bij het IMF. ,,Roemenië heeft een slechte track-record (vertaling: reputatie) bij het IMF, hield zich vaak niet aan afspraken. Ik wilde niet dat mij dat zou overkomen.” Bakker stapte op het vliegtuig naar Boekarest en vroeg om een onderhoud met de president en de premier. ,,Ik heb ze toen op de man af gezegd ‘ik zit hier als jullie vertegenwoordiger en ik wil dat jullie je aan de afspraken houden’.” Zijn aanpak werkte. Roemenië is nu een succesverhaal. ,,Maar je begrijpt dat we straks niet veel zullen gaan reizen, ik heb daar wel even genoeg van gehad.”
Maar in Washington heeft Bakker het ‘geweldig leuk gehad’. Hij genoot van de multiculturele stad, ging samen met zijn vrouw naar experimenteel toneel, nam lessen jazzimprovisatie en in de weekenden fietste hij in 2,5 uur een heuvelachtig rondje Rock Creek Park. ,,Met dit werk en op mijn leeftijd is het belangrijk om lichamelijk fit te blijven.” Maar de ochtenden met zijn zoon waren misschien wel het meest memorabel, dankzij de regel dat in de VS ouders hun kinderen vanaf 16 jaar rijles mogen geven. ,,Twee jaar lang reden we samen iedere ochtend door de spits naar de internationale school, Feite achter het stuur van onze tweedehands convertible (vertaling: cabrio) en ik gaf hem aanwijzingen.”
Hoewel Bakker van iedere dag genoten zegt te hebben, verlangt hij naar ‘een andere versnelling’ – “van de vijfde naar de vierde” – door terug te keren naar hun huis in Bussum en de boerderij in Drenthe die hij van zijn grootouders erfde. In februari keert hij terug als hoogleraar aan de Vrije Universiteit, een leerstoel die hij al eerder vervulde en de universiteit speciaal voor hem vrijhield.
Ambieert Bakker, net als vader Joop, nog een politieke carrière, bijvoorbeeld als minister van Financiën of Economische Zaken? ,,Beslist niet. Ik heb in 2006 meegeschreven aan het CDA-programma en dat vond ik leuk. U vroeg eerder of ik niet de behoefte had om me af te zetten tegen mijn ouders door iets anders dan economie te studeren. Dat had ik totaal niet. Maar ik wist al op hele jonge leeftijd dat ik nooit de politiek in wilde. We waren allemaal trots op mijn vader en ik wil er niet over uitweiden, maar ik heb gezien wat voor beslag dat legde op ons gezin. Dat wil ik mijn gezin nooit aandoen.”
Zijn gezin is het enige dierbare dat nog over is gebleven in zijn gestripte werkkamer, op foto’s in de kast achter zijn bureau. De rest is al in een container onderweg naar huis. Bakker en zijn vrouw volgen morgen (2 oktober). ,,Zoals de Amerikanen hier tegen me zeggen: het leven begint bij 61.”
KADER:
– Age Feite Poppe Bakker werd op 15 juni 1950 geboren in Bolsward
– Vader was ARP-politicus en econoom Joop Bakker, die in de jaren zestig en zeventig minister van Economische Zaken en Verkeer en Waterstaat was. Moeder Mieke Vegter was eveneens econoom
– Studeerde Franse letterkunde aan de universiteit van Grenoble en economie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam
– Was onderdirecteur bij De Nederlandsche Bank en kroonlid van de Sociaal-Economische Raad
– Getrouwd met zangeres Klara, vader van een dochter Barbara van 31 (uit een eerder huwelijk van zijn echtgenote) en zoon Feite van 20. Barbara is psycholoog, Feite studeert wiskunde (economie vond hij ‘te makkelijk’)
– Nam afscheid als Nederlandse bewindvoerder bij het IMF
– Wordt hoogleraar financiële markten aan de Vrije Universiteit in Amsterdam
RUBRIEK STANDPLAATS – DE ERFENIS VAN 9/11
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Vorig jaar stond ik op 11 september samen met Geert Wilders op Ground Zero. Dat klinkt gezelliger dan het was. Hij kwam namelijk demonstreren tegen de bouw van een moskee, ik – krap een week op mijn standplaats – deed er verslag van. Wilders sprak er schande van dat moslims dáár een moskee wilden bouwen, zo dicht bij de plek waar geloofsgenoten met dezelfde koran in de hand duizenden mensenlevens hebben verwoest.
Nu is enige islamfobie ook de Amerikanen niet vreemd, al kijkt de doorsnee New Yorker niet op van een gehoofddoekte vrouw of een man met een islamitisch gebedsmutsje op. Vrijheid van godsdienst is de basis van de Verenigde Staten; de puriteinen hebben er Engeland in de 17de eeuw niet voor niets voor verruild. Liever een religie dan géén religie, laten opiniepeilingen hier altijd zien.
Niet de islam, maar moslimterrorisme is de reden dat vliegen veranderd is in een spelletje strippoker (met als prijs een stoel in een vliegtuig!) en dat de stem van Janet Napolitano, minister van binnenlandse veiligheid, om de paar minuten mensen in de metro van Washington oproept om verdachte zaken te melden. Een mannenstem doet in de metro’s en treinen van New York hetzelfde. Vroeger was een eenzame koffer gewoon een koffer, nu is het een potentiële bom. Uit de nalatenschap van 9/11.
Op strategische plekken in de stad – op Grand Central en Penn Station, de twee grootste stations in New York, en Wall Street – staan altijd politieagenten, af en toe afgewisseld door militairen. Soms met een hond (niet het aaibare ras), altijd zwaarbewapend. Ook staan in de stad verschillende apparaten die waarschuwen als ze nucleaire straling detecteren (heus waar, ik wist het ook niet). En eens in de zoveel tijd duikt er ergens een verdacht pakketje op. Het is vrijwel altijd loos alarm (afkloppen), maar je zou er bang van worden.
Maar New Yorkers zijn er laconiek onder. Zij maakten na die zwartomrande zonnige dinsdag 11 september 2001 snel de omslag. Na de ontzetting en het hevige verdriet kwam de doordouwersmentaliteit. Hup, de schouders eronder en dóór! Burgemeesters Rudy Giuliani (toen) en Michael Bloomberg (nu) gaan er prat op: New Yorkers, dat is een bijzonder slag mensen.
Ze realiseren zich dat New York het symbool is van de westerse wereld en dat de iconische wolkenkrabbers een doelwit zullen blijven. Dat is een vanzelfsprekend onderdeel van het dagelijks leven geworden, zoals de eeuwige rij bij de Starbucks en de stomerij die altijd nét dicht zit als je je kleren op wilt halen.
Bij dat dagelijks leven hoort ook een leger aan politieagenten. Burgemeester Michael Bloomberg klonk bijna trots toen hij bij een presentatie over het nieuwe World Trade Center, afgelopen woensdag, vertelde dat vanuit het nieuwe politiebureau in één van de wolkenkrabbers duizend (1000!) agenten van de NYPD en de Port Authority (de eigenaar van het WTC-complex) de veiligheid gaan bewaken.
Ook tijdens de herdenking van morgen zullen ze weer massaal te zien zijn rond Ground Zero, maar de agenten hoeven dit jaar geen orde te houden bij een anti-moskee-demonstratie. De bouwplannen voor het islamitische centrum zijn er nog steeds, maar je hoort er nu niks meer over. Geloof ook niet dat Wilders morgen is uitgenodigd.
9/11 – MIDDLETOWN BLIJFT ALTIJD OVER DE SCHOUDER KIJKEN
Na New York City werd Middletown het zwaarst getroffen door de aanslagen van 11 september 2001. Een paar maanden na de aanslag schreef de GPD een portret over het dorp in New Jersey. Nu, tien jaar later, keerden we terug naar een gemeenschap die nog altijd boos is.
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
MIDDLETOWN (GPD) – Bij de Memorial Gardens in Middletown hangt de vlag altijd halfstok. Een rood stenen pad leidt langs 37 grafstenen met een fotogravure en ingegraveerde tekst. Dat het zo’n goede moeder was. Een liefhebbende zoon. Het zonnetje in huis. En dat er geen tijd was om afscheid te nemen. Maar hier liggen geen kisten onder de grond. Het is een gedenkplek voor de 37 inwoners van het plaatsje die na die dinsdag 11 september niet meer terugkeerden van hun werk in de torens van het World Trade Center.
Het mag dan wel bijna tien jaar geleden zijn, voor de inwoners van Middletown is het nog net alsof het gisteren was. De herinnering staat op ieders netvlies. Dat het zo’n perfecte dag was. Kraakhelder. Zonnig. Een blauwe, wolkenloze lucht zover het oog kon kijken. Toen verzekeringsagent Pat Sheridan die ochtend naar zijn werk reed, kon hij de torens vanaf de Parkway Bridge zien. ,,Een zeldzaamheid.”
Sheridan heeft zelf geen dierbaren verloren, maar als je nu tegen hem de cijfers 9 en 11 zegt, gaat zijn geheugen direct terug naar de aanblik die hem het meest heeft geëmotioneerd. ,,De dagen na de aanslagen ging niemand aan het werk. Toch stond de parkeerplaats bij het station vol met auto’s. De aanblik van al die auto’s van mensen die nooit meer terug zouden komen. Hun families durfden de auto’s niet weg te halen, uit een soort van wanhopige hoop dat áls hun man, vrouw, zoon, dochter of broer of zus de aanslag overleefd had, dat hij dan van het station naar huis kon rijden.”
Middletown is geen gewoon Amerikaans dorp. De gemeente, gesticht op de plek waar Henry Hudson met zijn Halve Maen aan land kwam, is één van de oudste in New Jersey en werd gesticht door Britten en Nederlanders. Middletown strekt zich uit over ruim honderd kilometer en bestaat uit verschillende dorpskernen. ‘The biggest small town in America’, zo adverteert het gemeentebestuur. Aan sommige brede straten staan grote villa’s achter witte houten spijlenhekjes die zo uit de set van Desperate Housewives lijken te komen. Kabelzender CNN riep Middletown in 2006, 2008 en 2010 uit als de beste plek om te wonen. Maar nabestaanden van 37 dorpelingen zouden op die perfecte zomerdag in 2001 grof geld hebben gegeven om dat jaar even niét in Middletown te wonen.
Honderden inwoners van Middeltown maakten iedere doordeweekse dag de reis naar Manhattan; 1,5 uur met de trein of drie kwartier met de veerboot. De meeste kozen de zilvergrijze trein van New Jersey Transit. De laatste zeven minuten van hun reis, voordat de trein de North River Tunnel in verdwijnt, hadden ze een prachtig uitzicht op de Twin Towers. Nu zien forenzen op dezelfde plek de Freedom Tower iedere maand een stukje hoger groeien. Een ingesproken vrouwenstem roept op alert te zijn op ‘verdachte pakketjes’. Een waarschuwingsboodschap die de forenzen uit Middletown vroeger nooit hebben gehoord.
Stephen Cangialosi was één van de inwoners van Middletown die dagelijks met zijn auto naar het station reed. Zoals zoveel van zijn buurtgenoten werkte Cangialosi als obligatiehandelaar bij Cantor Fitzgerald, dat kantoor hield op verdieping 101 tot en met 105 van de noordtoren. Karen Cangialosi leefde met haar man en twee zoons van 10 en 7 tot 11 september 2001 het perfecte leven in haar grote huis aan Baskenridge Drive. Die ochtend gaf hij de nog half slapende Karen een zoen ter afscheid. Het zou de laatste keer zijn.
Het telefoonnummer van Karen is gewoon te vinden in de telefoongids en ze staat ook op Facebook. ,,Dat hebben mijn kinderen gedaan. Ik zit er nooit op. ” Ieder jaar krijgt ze weer telefoontjes van journalisten uit Italië, Oostenrijk en Japen. In het begin zei ze iedere keer ‘ja’. Ze is nu eenmaal een vriendelijke vrouw en houdt er niet van om mensen af te wijzen. ,,Maar ik doe het niet meer. Ik wil er niet over praten. Ik help er niemand mee. Het slokt veel van mijn tijd op, zonder dat ik er iets voor terugkrijg. Mijn man al helemaal niet.”
De houding van Cangialosi is tekenend voor Middletown. Ook degenen die geen echtgenoot, zoon, dochter, broer, zus, moeder of vader hebben verloren voelden en voelen nog altijd woede. Kevin Kroeper werkt in de plaatselijke Burger King. Hij was op 9/11 aan het werk en hoorde van de klanten die hun Whoppers in de ‘drive thru’ bestelden flarden van het drama dat zich op hemelsbreed 40 kilometer afstand afspeelde. ,,Destijds hingen hier nog geen tv’s.” Kroeper maakte zich zorgen om zijn broer, die tegenover het WTC werkte. Pas om half zes die middag hoorde ik dat hij veilig was.”
De aanslagen hebben Kroeper bewust gemaakt. Niet dat hij iedere dag moet genieten van het leven, maar dat hij op moet letten. ,,Als ik tien jaar geleden een achtergelaten tas op straat zou zien, zou ik gedacht hebben dat iemand zijn rugtas was vergeten. No big deal. Maar nu zie ik een potentiële bom.” Kroeper is blij dat met de dood van Osama bin Laden de hoofdverantwoordelijke niet meer op dezelfde aarde rondloopt als hij. ,,Ik zou dolgraag het filmpje zien waarin hij door z’n kop wordt geschoten.”
De woede is volgens de belangrijkste politici in Middletown burgemeester Anthony – Tony – Fiore en senator Joseph Kyrillos van de Senaat in New Jersey logisch. ,,We werden aangevallen om één reden: dat we Amerikanen zijn”, zegt Kyrillos. Fiore: ,,Het was een aanslag op onze manier van leven. Op hoe wij onze boterham verdienen.” Middletown is door de aanslagen patriottistischer geworden dan andere plaatsen, vermoedt hij. Overal in de VS wappert op bijna iedere straathoek de Amerikaanse vlag, maar nergens lijkt de vlaggendrift groter dan in Middletown. Sommige percelen zijn compleet omzoomd door rood-wit-blauwe miniatuur stars-and-stripes. ,,Middletown is All-American. Het is een teken: wij vergeten nooit, maar kijken ook vooruit. Al kijken we af en toe wel over onze schouder. Want waakzaam blijven we.”
De aanslagen hebben er ook voor gezorgd dat zijn gemeenschap hechter is dan ooit. Fiore benadrukt dat er geen vrijwillig brandweerkorps in Amerika is met meer leden dat de brandweer van Middletown. Rockband Bon Jovi, wier voorman Jon Bon Jovi met zijn gezin in Middletown woont, schreef er na de aanslagen een nummer over: Undivided. Het verwoordt zijn woede (That was my brother lost in the rubble/That was my sister lost in the crush/That was our mothers, those were our children/That was our fathers, that was each of us), maar ook de eenheid (Where we once were divided, now we stand united/We stand as one… Undivided).
Die eenheid was ook nodig na de aanslagen. De VS begon een oorlog, eerst in Afghanistan, later in Irak. ,,Er is geen plek ter wereld die daar meer begrip voor had dan Middletown”, zegt senator Kyrillos. ,,Ook voor de veiligheidsmaatregelen die er genomen moesten worden was groot begrip. Hoorde je elders mensen nogal eens mopperen over hoe de Patriot Act een inbreuk was op privacy, hier overheerste het gevoel dat de wet gerechtvaardigd is.”
Volgens Kyrillos is Middletown doordrongen van de fragiliteit van het leven. Zelfs bij de jongste inwoners, die ten tijde van de aanslagen nog niet geboren waren. ,,Mijn dochter van negen speelt met haar buurmeisjes. Ze weet dat de vader van haar vriendinnetjes er vanwege ‘bad people’ niet meer is.”
De aanslagen zitten in iedere vezel van Middletown, maar komt na tien jaar meestal niet meer aan de oppervlakte. Burgemeester Fiore is zich ervan bewust dat veel van zijn burgers af willen van de schijnwerper die eens per jaar op Middletown wordt gericht. Het gemeentebestuur worstelt met een goede balans tussen herdenken en doorgaan met het leven. Verzekeringsagent Pat Sheridan zegt dat Middletown beter af is als de wereld zijn woonplaats ‘met rust’ laat. ,,Wij zorgen voor onze eigen mensen.”
Maar vergeten kan niet, weet Mary Topolski. Ze werkt al 22 jaar in de New Monmouth Diner, een zilverkleurige doos aan de doorgaande weg die Middletown door midden snijdt, waar zwart-wit foto’s van Marilyn Monroe en Elvis Presly aan de muren hangen en serveersters als Topolski een blauw polyester uniform dragen. Veel van de nepleren bankjes, ‘booths’, in het eettentje in het hart van Middletown bleven na 11 september leeg. Vaste klanten wiens gezichten Topolski na de aanslagen nooit meer zou zien. ,,Je gaat door met je leven. Je moet wel. Maar zodra iemand erover begint, komt alles meteen weer terug.” Alsof het gisteren was.
Standplaats New York 