(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
TAMPA (GPD) – Het hele plaatje klopte: rode zijden jurk, rode lippen, rode nagels. En toen Ann Romney bij opkomst van nervositeit ook nog even een Marilyn Monroe-achtig hupje maakte, had ze de harten van de duizenden Republikeinen in het Tampa Bay Times Forum al gestolen. ,,Deze vrouw is onze First Lady”, concludeerde Pamela Burruel uit Arizona met tranen in haar ogen.
Ann Romney, die haar man Mitt tijdens de campagne vaak alleen introduceerde, gaf dinsdagavond (lokale tijd) haar eerste, lange speech voor het Republikeinse partijcongres in Florida. Thuis voor de buis keken ook nog eens miljoenen mensen. Het campagneteam van haar man gaf haar een opdracht mee: toon het menselijke gezicht van je echtgenoot, spreek het afstandelijke beeld wat van hem leeft tegen, geef vrouwen een reden om op hem te stemmen. De strijd om de vrouwenstem zou Romney volgens de peilingen ruim verliezen van zijn Democratische opponent Barack Obama.
De 63-jarige Ann deed op deze ‘ladies night’ precies wat ze moest doen. Haar toespraak was persoonlijk en ontwapenend. Hoe ze als meisje van zestien verliefd werd op die lange man die haar aan het lachen maakte. Dat ze jong trouwden en in een kelderappartement woonden waar het bureau bestond uit twee zaagbokken met een deur erop en de strijkplank die dienst deed als eetkamertafel. Op die geïmproviseerde eetkamertafel werd vaak pasta met tonijn geserveerd. De bedoeling van het inkijkje is duidelijk: miljonair Romney moest ooit ook gewoon de eindjes aan elkaar knopen. Het is hem niet aan komen waaien en hij heeft hard moeten werken voor zijn succes.
,,Een sprookjeshuwelijk was het niet. Sprookjes hebben geen hoofdstuk over lange winterdagen waarop alle vijf de kinderen tegelijk aan het huilen zijn, geen hoofdstuk dat borstkanker of MS heet”, sprak Ann, terwijl ze de obstakels benoemde die het paar op hun weg vond. Vrouwen in het publiek hielden met moeite hun ‘I love Ann’ bordjes boven hun hoofd; ze hadden een hand nodig om een traantje weg te pinken. Amy Casner uit de cruciale staat Ohio zegt in de wandelgangen dat Ann het ‘vrouwenprobleem’ van haar partij heeft opgelost.
,,Als ze nou geen fatsoenlijke zin had kunnen uitspreken, dan was het een ander verhaal geweest. Maar ik zag een intelligente, welbespraakte vrouw die er ook nog eens schitterend, bijna koninklijk uit zag”, zegt de gedelegeerde met een rood-wit-blauwe verenboa om haar nek, die eerder op de dag meehielp bij de officiele nominatie van Mitt Romney tot presidentskandidaat.
,,Het is duidelijk dat het huwelijk van de Romneys gebaseerd is op gelijkwaardigheid.” Ann sprak niet alleen vrouwen aan. Henry Teich, wiens cowboyhoed verklapt dat hij één van de 155 gedelegeerden uit Texas is, wandelt na afloop van de eerste dag met een ‘ik hou van Ann’-bord onder zijn arm naar buiten. ,,Ik heb groot respect voor haar. Ze liet zien dat zij ook worstelen met de problemen waar iedere Amerikaan mee worstelt. Ann heeft het laatste beetje twijfel over Mitt bij mij weggenomen.” Maar hoe indrukwekkend het optreden van Ann ook was, zij kan haar man ook in de schaduw stellen. Mitt Romney moet namelijk donderdagavond de conventie nog toespreken. En Ann heeft de lat hoog gelegd. Heel hoog.
Maandelijks archief: augustus 2012
INTRIGES IN COWBOYLAARZEN: DALLAS IS TERUG!
De acteurs zijn een beetje ouder, maar afgezien daarvan gaat Dalles 2012 verder waar het in 1991 gebleven was. De familie Ewing is terug, compleet met de bekende cliffhangers.
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Larry Hagman is inmiddels tachtig. Maar dat weerhield hem er niet van om zijn cowboylaarzen aan te trekken en cowboyhoed op te zetten en voor de tweede keer in zijn leven in de huid van J.R. Ewing te kruipen. Dit keer moeten hij en zijn broer Bobby Ewing (Patrick Duffy) het echter met een plek op de achterbank doen. De nieuwe serie draait namelijk om hun beider zonen: John Ross en Christopher.
Voor het verhaal maakt dat niks uit. Het leven van de Ewings draait nog altijd om olie en het vee op de ranch. John Ross en Christopher hebben een aardje naar hun vaartjes, compleet met de ruzies en intriges die deze karakterbotsingen uitlokken. John Ross heeft olie gevonden op Southfork Ranch, de Texaanse megaboerderij van zijn oom Bobby. Met dollartekens in zijn ogen wil hij koste wat het kost boren, maar zijn oom en neef Christopher liggen dwars.
Bij de casting van de nieuwe hoofdrolspelers hebben de makers geput uit het adressenbestand van Desperate Housewives. John Ross wordt vertolkt door Josh Henderson, die in Desperate Housewives het neefje van Edie speelde. Jesse Metcalfe speelt Christopher. Hij had in dezelfde serie de rol van mooie tuinman waarmee Gaby een affaire had. Ook het gezicht van de derde vrouw van Bobby, Ann, is bekend uit Desperate Housewives. Brenda Strong was Mary Ellen Young, die vanuit haar graf het verhaal van de andere huisvrouwen vertelde. Maar er is niet alleen jong talent, want naast Hagman en Duffy keert ook Linda Gray (Sue Ellen) terug. Ze heeft voorgoed afscheid genomen van drankfles waar ze in de originele serie nogal eens naar greep én van echtgenoot J.R., maar heeft er een invloedrijke politieke carrière voor teruggekregen.
De geruchten over een ‘Dallas 2.0’ werden voor het eerst gehoord in 2010. Bij de Amerikaanse première van het eerste seizoen in juni was het 34 jaar na de première van de originele serie.
Dallas geldt nog altijd als de moeder aller soapseries. De serie was voor het eerst te zien op de Amerikaanse tv op 2 april 1978. Zender CBS had het aangekocht als 5-delige miniserie, maar Dallas was zo populair, dat er al snel een vervolg aan werd gegeven. Uiteindelijk stopte de serie na veertien seizoenen in 1991. Ook in Nederland was Dallas populair. De AVRO zond de serie uit, met wekelijks zo’n 7 miljoen kijkers. Maar toen het aantal daalde naar 3,5 miljoen, stopte de AVRO met de uitzendingen. De seizoenen acht tot en met veertien zijn in Nederland niet te zien geweest. Net5 pakt nu de draad weer op.
Dallas stond bekend om de cliffhangers, de spannende laatste afleveringen van het seizoen die kijkers op het puntje van hun stoel lieten zitten en de lange wachttijd op het volgende seizoen deden vervloeken. De aflevering waarin het de vraag was wie J.R. had neergeschoten, wordt gezien als een goed voorbeeld. De eerste aflevering van het nieuwe seizoen, waarin het antwoord werd gegeven, trok in de VS 83 miljoen kijkers. Dat was toen een record.
Het vervolg van Dallas is niet zo populair. Voor de dubbele eerste aflevering schakelden bijna 9 miljoen kijkers in. Daarna hielden de besognes van de familie Ewing iedere woensdag gemiddeld zo’n 4 miljoen kijkers aan de buis gekluisterd. Het was daarmee de populairste serie deze zomer.
Maar niet alleen de kijkers zijn blij. Dallas 2012 ontleent niet alleen de titel aan de stad in Noord-Texas, maar werd er – in tegenstelling tot de moederserie in 1978 – ook opgenomen. Het zorgde voor een piek in het toerisme voor de stad. De gemeenteraad beloofde het productiebedrijf Warner Horizon 200.000 dollar (160.400 euro) voor ieder volgend seizoen. De eerste cheque heeft het bedrijf al binnen, want zender TNT heeft al een tweede seizoen besteld.
Kader
Even het geheugen opfrissen, wie is wie:
* J.R. Ewing (Larry Hagman): De vader van John Ross lijkt in het begin van de serie niet op de sluwe, harteloze baas van Ewing Oil die hij in de originele serie was. Hij zit in een verpleeghuis, waar hij wordt behandeld voor een depressie. Al snel wordt duidelijk dat hij zijn streken niet verleerd is.
* Bobby Ewing (Patrick Duffy): Familieman met het hart op de juiste plaats en de absolute tegenpool van zijn broer J.R. Is de eigenaar van Southfork Ranch.
* John Ross Ewing (Josh Henderson): De zoon van J.R. lijkt zijn exacte kopie: hij denkt maar aan twee dingen: olie en geld.
* Christopher Ewing (Jesse Metcalfe): geadopteerde zoon van Bobby, maar lijkt zijn karaktereigenschappen toch te hebben geërfd. Hij is, hoe kan het ook anders, de tegenpool van zijn neef John Ross, is niet geïnteresseerd in de olie die op de ranch te vinden is, maar verdiept zich in alternatieve energie.
* Elena Ramos (Jordana Brewster): Ooit de dochter van de hulp, later de verloofde van Christopher. Maar van een huwelijk komt het niet, waardoor Elena in de armen van John Ross troost vindt.
* Rebecca Sutter (Julie Galonzo): Trouwt met Christopher in de eerste aflevering. Onthoud die naam! De lieflijke Rebecca houdt een geheim verborgen…
* Sue Ellen Ewing (Linda Gray): Moeder van John Ross, die sinds de scheiding van J.R. invloedrijk is geworden en het gouverneurschap van Texas ambieert.
* Ann Ewing (Brenda Strong): De derde vrouw van Bobby en een oude vriendin van Sue Ellen.
NEIL ARMSTRONG 1930-2012: EVEN MYTHISCH ALS MYSTERIEUS
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – De hele reis duurde 190 uur. De afdaling met de maancapsule twaalf minuten. De maanwandeling twee uur, 36 minuten en 40 seconden. Een half miljard mensen luisterden op 20 juli 1969 naar het live-verslag van de eerste maanlanding of keken naar een flikkerend tv-scherm. ,,Het is een kleine stap voor de mens, maar een gigantische sprong voor de mensheid.” Het maakte de man achter dat bekende citaat meteen ’s werelds bekendste astronaut. Neil Armstrong stierf zaterdag aan complicaties na een hartoperatie. Hij werd 82 jaar.
De maanwandeling zelf deed Armstrong niet veel. ,,Piloten hebben niet bijzonder veel aardigheid in wandelen. Piloten houden van vliegen.” En vliegen was Armstrongs passie. Toen hij zes was, vloog hij voor het eerst. Op zijn zestiende verjaardag had hij zijn vliegbrevet, vóór hij zelfs maar oud genoeg was om te mogen autorijden.
Neil Alden Armstrong werd op 5 augustus 1930 geboren in Wapakoneta, een klein dorp in de staat Ohio. Hij studeerde lucht- en ruimtevaarttechniek en diende als marinevlieger in Korea, waar hij 78 missies vloog. Na zijn diensttijd werd hij testpiloot. In 1962 overleed zijn dochter Karen op 2-jarige leeftijd aan een hersentumor. Volgens zijn zus was dat het moment dat hij besloot astronaut te worden; vastbesloten zijn energie op positieve doelen te richten. Armstrong was één van de negen die ruimtevaartorganisatie NASA uit 250 aanmeldingen selecteerde.
Zijn carrière omvat slechts twee ruimtereizen. De bekendste is de Apollo 11, de ruimtemissie waarvan hij gezagvoerder was en die hem uiteindelijk naar de maan bracht. Direct na de vlucht die hem wereldberoemd maakte, meldde Armstrong dat het zijn laatste was geweest. Sindsdien is hij even mythisch als mysterieus.
Door sommigen wordt hij omschreven als een kluizenaar, maar Armstrong schuwde het openbare leven na zijn ruimtereis niet. Na zijn loopbaan als astronaut in 1971 doceerde hij aan de Universiteit van Cincinnati, in zijn thuisstaat Ohio, en bleef betrokken bij NASA als onderzoeker van incidenten. Ondanks zijn afkeer van bedrijven die munt wilden slaan door zijn naam aan zich te verbinden, accepteerde hij uiteindelijk rollen in reclamecampagnes voor bijvoorbeeld Chrysler en vergaarde een fortuin als commissaris voor verschillende bedrijven – allen Amerikaans.
Over zijn stappen op de maan sprak hij nauwelijks. Interviews weigerde hij steevast, soms tot frustratie van zijn oud-werkgever NASA. Die had gehoopt dat Armstrong publiekelijk zou blijven ijveren voor financiering van het ruimteprogramma.
Ook zijn privéleven hield hij privé. In 1994 scheidde hij na 38 jaar huwelijk van zijn eerste vrouw, om in hetzelfde jaar nog in het huwelijk te treden met een vijftien jaar jongere weduwe. Vanaf datzelfde jaar weigerde hij handtekeningen te geven, uit irritatie dat zijn krabbels voor veel geld werden verkocht.
Wat die ruim tweeënhalf uur op de maan met hem als mens hebben gedaan zal het altijd gissen blijven. In tegenstelling tot Buzz Aldrin, na Armstrong de tweede man op de maan, of Michael Collins, die in de Apollo 11 vijftien bange uren op zijn collega’s wachtte, schreef Armstrong geen memoires. Hij vroeg zich wel eens klagend af wanneer zijn naam niet langer synoniem zou zijn met ruimteman. Die associatie zal ook na zijn dood nooit meer verdwijnen.
BOER ZOEKT VROUW IN ALASKA
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
ANCHORAGE (GPD) – In een hoekje van de lobby in Hotel Captain Cook in Anchorage zit een oudere dame. Onder haar zwarte jasje draagt ze een rood, met kant afgezet hemdje. Op de revers prijkt een rode broche in de vorm van een hartje. Haar lippen zijn rood gestift. Tegenover haar zit een jonge blonde man met blauw-groene ogen, wiens biceps bijkans uit zijn witte overhemd barsten.
De dame is Susie Carter, dé koppelaarster van Alaska. De jongeman is John Whipple (28), een vrijgezel die dankzij Carter de liefde van zijn leven hoopt te vinden. Of, beter gezegd, dankzij AlaskaMen. Het populairste tijdschrift van Alaska – een papieren ‘Boer zoekt vrouw’ – wordt al 25 jaar door Carter uitgegeven.
De formule is simpel: stoere foto’s van vrijgezelle vissers, houthakkers en brandweermannen uit Alaska, een korte beschrijving van de persoon op de foto – en vrouwen uit de hele wereld kunnen reageren. En of ze nou mooi zijn zoals Whipple of niet moeders mooiste, Carter laat ze allemaal overkomen als dé droomman. Bovendien: ,,Vrouwen vinden knappe mannen die nog single zijn verdacht. Die zijn vast homo, denken ze dan.”
In de wildernis van Alaska wonen veel meer mannen dan vrouwen. En vind dan maar eens een vriendin of echtgenoot, zegt Carter (69). Het werk is op haar lijf geschreven, zegt ze. ,,Ik was op de basisschool al een match-maker, gaf briefjes aan klasgenootjes waarvan ik vond dat ze bij elkaar pasten.”
In 1987 begon ze met AlaskaMen. Zeven jaar later kwam er ook een website, waarop ze bijhoudt welke mannen bezet zijn. Het bleek een gat in de markt, hoewel sommige vrijgezellen wel even een drempel over moeten voor ze zich opgeven. ,,Ze schamen zich. Er is niks erger in Alaska dan zeggen dat je geen vriendin kunt krijgen.”
Het blad is niet bedoeld voor onenightstands. De mannen – vrijwel allemaal conservatief en christelijk – zoeken een levenspartner.
Whipple stond al eens in het tijdschrift, in 2009. En in 2007 deed hij mee aan het tv-programma From Alaska With Love. Maar hij heeft de vrouw van zijn dromen nog niet gevonden, vertelt hij tijdens zijn ‘sollicitatiegesprek’ voor de AlaskaMen van 2013.
Carter vraagt hem naar zijn hobby’s. ,,Ik jaag graag op beren”, zegt John Whipple. ,,Dat klinkt eng”, reageert Carter. Whipple: ,,Nee, het is juist leuk. En het vlees is lekker zoet door de bessen die ze hebben gegeten.”
Carter kijkt er niet van op. Ze heeft alles al gehoord en zit vol anekdotes. Over de carrièrevrouw uit New York die hevig verliefd werd op een Alaskaanse man die haar uitnodigde om te gaan kajakken. Heb je haar verteld wat ze aan moet trekken, vroeg Carter nog bezorgd. Niet nodig, wuifde de man weg, dat weet ze vast wel. ,,Ze kwam opdagen in een strakke minirok en op tien centimeter hoge stilettohakken”, lacht Carter.
Of de keer dat een vrijgezel verliefd werd op een foto – ze leek op Goldie Hawn – en de dame uitnodigde. Carter werd door de man gebeld toen hij zijn ‘Goldie’ net had ontdekt op het vliegveld. ‘Susie’, fluisterde hij, ‘ik zie haar nu. Ze weegt 180 kilo en heeft geen tanden. Help me’. ,,Ik heb de dame toen maar gebeld om te zeggen dat hij verhinderd was.”
VAN ROKERIGE ACHTERKAMERTJES NAAR GELIKTE VERKIEZINGSSHOW
Ooit zorgden de politieke conventies in de VS voor spanning en sensatie, nu zijn de conventies een dagenlange promotie-show voor partij en presidentskandidaat. Alles volgens een strak draaiboek. Wat niet wil zeggen dat de conventies onbelangrijk zijn. ,,Dit is hét moment waarop de kandidaten zich aan het land presenteren.”
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Na drie stemronden is er nog geen witte rook. Zowel congreslid Matt Santos als vicepresident Bob Russell zijn nog in de race om de Democratische nominatie voor het presidentschap. Spanning! Sensatie! Maar op dag drie van de Democratische conventie speecht Santos – vol vuur, vol passie. ,,Stem op de persoon die je idealen deelt, je dromen”, draagt hij de gedelegeerden op, turend door de plastic plaatjes van de autocue. De juichende menigte is om, als de gedelegeerden van de diverse staten de vierde stemronde ingaan, is het Santos die eindelijk de Democratische nominatie pakt.
Dit is fictie. Een voorbeeld van een Amerikaanse partijconventie volgens Hollywood, in de finale van seizoen 6 van de serie The West Wing. Het is logisch dat de schrijvers wat spanning hebben gebracht in de partijcongressen die eens in de vier jaar worden gehouden. In de realiteit wordt er tijdens zo’n congres al sinds 1952 geen presidentskandidaat meer op het schild gehesen. Presidentskandidaten, vicepresidentskandidaten, partijprogramma’s en sprekers: ze zijn allemaal al bekend ruim voor de conventies beginnen.
Toch slaat het Republikeinse circus volgende week zijn tenten op in Tampa in de staat Florida en trekken de Democratische concurrenten een week daarna naar Charlotte in North Carolina, om een kleine week lang de voorstelling op te voeren die conventie heet. Druk zal het zijn, met duizenden gedelegeerden uit vijftig staten, het hoofdstedelijk District of Columbia en vijf overzeese gebieden die op papier de presidentskandidaat aanwijzen, hordes politici en nog veel meer media (15.000). Het nieuwsgehalte: nul komma nul.
,,De conventies zijn één lange infomercial geworden, een combinatie van informatie en reclame, waarin de partij en de kandidaat aan het publiek ‘verkocht’ worden”, zegt politiek historicus Allan Lichtman. ,,In tegenstelling tot de aflevering van The West Wing is er geen spanning, geen drama.”
Lichtman, professor aan American University in Washington DC, bekend om het door hem ontworpen systeem waarmee hij sinds 1984 de winnaars van de presidentsverkiezingen altijd correct voorspelde (op basis daarvan stelt hij dat Obama gaat winnen), verdiepte zich in partijcongressen en merkte dat de conventies een saaie invuloefening zijn geworden. ,,De Republikeinen gaan hameren op het mislukte economische beleid van Obama, op de torenhoge schuld. De Democraten gaan benadrukken dat de economie onder Obama’s Republikeinse voorganger Bush kromp en zetten de schijnwerpers weer eens op Obama’s buitenlandse succes: het doden van Bin Laden.”
Het was niet altijd saai. Sinds het begin van de twintigste eeuw kennen de Verenigde Staten het systeem van verkiezingen, gedelegeerden en conventies die het nu nog steeds kent. Tientallen jaren lang maakten gedelegeerden – uitverkoren partijleden die tijdens de conventie stemrecht hebben – uit welke kandidaten de degens met elkaar zouden gaan kruisen. In 1924 waren er bij de Democraten zelfs 109 stemronden nodig voor bekend werd dat John Davis de nominatie kreeg (hij verloor later ruim van Republikein Calvin Coolidge).
Als er gestemd moet worden over welke kandidaat de nominatie krijgt, heet dat een ‘brokered convention’. In zo’n situatie heeft geen van beide kandidaten een meerderheid gehaald tijdens de voorverkiezingen en moeten de gedelegeerden net zo lang stemmen tot één kandidaat de meerderheid heeft. De laatste van deze onderhandelingsconventies waren in 1948 toen bij de Republikeinen Thomas Dewey als genomineerde uit de bus kwam en in 1954 toen de Democraten uiteindelijk Adlai Stevenson aanwezen. De laatste keer dat het een beetje spannend werd, was tijdens de Republikeinse conventie van 1976, toen Gerald Ford op het nippertje Ronald Reagan wist te kloppen.
Volgens hoogleraar politicologie Julian Zelizer is het huidige systeem veel beter dan het oude. ,,Wie de kandidaat wordt, wordt niet meer door partijbonzen in rokerige achterkamertjes bekokstoofd. De kiezer heeft een doorslaggevende rol gekregen.”
De kandidaten worden dan niet meer in achterkamertjes aangewezen, maar de rest van de conventie is wel van minuut tot minuut geregisseerd. Géén verrassingstoespraak van oud-vicepresidentskandidaat en voormalig gouverneur van Alaska Sarah Palin. De enige verrassingen worden gevonden in de sprekerslijsten die de partijen voor de conventies bekend maken. Bij de Republikeinen staat daar ook de naam van Arthur Davis op. Saillant, want het oud-congreslid uit Alabama was Democraat en een grote aanhanger van Obama. Hij stapte in mei 2012 over naar de Republikeinse partij.
Ook de Democraten willen Republikeinen ten tonele brengen, staat in uitgelekte plannen waar politieke krant Politico over schreef. Ze willen de onafhankelijke kiezer aanspreken, die zweeft tussen beide partijen. In het script van de Democraten zijn veel bijrollen voor ‘echte mensen’ die verdiensten van de partij moeten benadrukken, zo blijkt uit de documenten: een automonteur die dankzij Obama’s redding van de auto-industrie nog een baan heeft, een homo-soldaat en zijn hetero-collega die vertellen over Obama’s afschaffing van het beleid dat homo’s in de strijdkrachten niet over hun geaardheid mochten praten en een immigrantengezin waarvan één kind in de VS is geboren en dus automatisch Amerikaan is.
Dat de conventies nu een gepolijste verkiezingsshow zijn, wil niet zeggen dat ze niet meer belangrijk zijn. ,,Met de speech die Mitt Romney op het congres houdt, presenteert hij zich voor de eerste keer aan het hele land”, zegt Zelizer, die verbonden is aan Princeton University. ,,De weg naar de conventies werd vanaf januari bewandeld, maar vergeet niet dat de doorsnee Amerikaan daar weinig van heeft meegekregen. De toespraak is belangrijk, het is een soort test. Doet hij het slecht, is hij vaag of toont hij geen persoonlijkheid, dan kan dat Romney’s campagne schaden. Maar geeft hij een vurige, effectieve speech, dan kan het hem helpen.” Voor Obama staan er andere belangen op het spel. ,,Hij is niet meer het buitenbeentje dat het systeem uitdaagt, zoals in 2008. Dit jaar geen ‘hope’ (hoop) en ‘change’ (verandering). Dit jaar zal hij met zijn speech moeten laten zien dat hij gaat vechten tegen Romney.”
Daarnaast dient de conventie als lanceerplatform voor nieuw politiek talent binnen de partijen. In 2004 hield de toen nog compleet onbekende kandidaat-senator Barack Obama de openingsspeech bij de Democratische conventie in Boston. Zijn toespraak maakte hem in één klap een fenomeen. Ook bij de conventies van 2012 worden talenten naar voren geschoven. Bij de Republikeinen zijn dat gouverneur Chris Christie van New Jersey, die de openingsspeech houdt, en de senator uit Florida Marco Rubio die Mitt Romney zal introduceren. Rubio is Cubaans-Amerikaans en moet de Latinokiezer aanspreken. Ook de Democraten schuiven een Amerikaan met Latino-bloed naar voren: de jonge Julian Castro, burgemeester van San Antonio houdt in Charlotte de openingsspeech.
Zelizer: ,,Het mysterie is weg, maar de partijen kunnen nu wel adverteren met hun kijkcijferknallers. Nee, het is niet spannend om naar een show te kijken als je al weet wat er gaat gebeuren. Maar Amerikanen zijn dol op reclames, dus miljoenen mensen gaan toch kijken. De conventies zijn dus echt belangrijk voor de partijen en de kandidaten.” Wie er bij het Democratische feest in ieder geval niet zal zijn is Hillary Clinton. De populaire minister van buitenlandse zaken houdt zich vanwege haar positie verre van partijpolitiek. Al gaan er nog altijd vermakelijke geruchten dat Obama op de conventie zijn vicepresident Joe Biden inruilt voor Hillary Clinton. Dán zouden de conventies in één klap weer spannend zijn. Ook dat heeft Hollywood trouwens al bedacht: het was deze zomer een scenario in de politieke dramaserie Political Animals.
WEER STELT VONDST LICHAAMSDELEN CANADA VOOR RAADSEL
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Eerst kregen wandelaars de schrik van hun leven toen ze een voet vonden bij de Credit River in Mississauga, toen ging de politie in de Canadese provincie Ontario op onderzoek uit en vond achtereenvolgens een hoofd, een rechter- en een linkerhand. Nu zoeken vijftig Canadese agenten en speurhonden naar de rest van het lichaam. Canada is in de ban van wat wéér een gruweldaad lijkt.
In mei griezelde de wereld nog bij de lichaamsdelen die de Canadese homo-pornoacteur Luka Mangotta per post verstuurde naar scholen en politieke partijen. Die delen bleken samen Jun Lin te vormen, het Chinese vriendje dat Mangotta in Montréal had vermoord (andere delen at hij op). Na een klopjacht wisten de autoriteiten Mangotta in Berlijn te arresteren. Na zijn uitwisseling aan Canada zei hij onschuldig te zijn.
De Canadese politie denkt niet dat Mangotta iets met de nieuwe zaak te maken heeft, al speculeren Canadese media dat het dan op z’n minst een moordenaar moet zijn die zich door Mangotta heeft laten inspireren. De pornoacteur woonde ooit in Los Angeles en in die Amerikaanse stad, vlak bij de bekende witte Hollywood-letters, werden in januari ook ledematen gevonden. Het hoofd, de handen en voeten bleken te zijn van de 66-jarige Hervey Medellin, die volgens de politie in de jaren negentig voor een drugskartel werkte. In die hoek wordt de dader ook gezocht. Al is die, ondanks een beloning van 50.000 dollar, nog steeds niet gevonden.
Het in Mississauga, bij Toronto, gevonden hoofd, de voet en de handen lijken volgens de politie aan één persoon toe te behoren. Vanwege de gele teennagellak denken zij dat het om een vrouw gaat. Ook het hoofd ‘lijkt op dat van een vrouw’, stelde politiecommissaris Pete Brandwood.
Dat is al een verbetering ten opzichte van die andere grote, raadselachtige zaak. Tussen augustus 2007 en 10 december 2011 spoelden veertien voeten aan op de Canadese en Amerikaanse westkust. Bijna allemaal waren de voeten gestoken in hardloop- of wandelschoenen van Adidas, Nike en New Balance. Na onderzoek bleken ze te horen bij vijf mannen, één vrouw en drie mensen waarvan de sekse niet vast staat.
Allerhande theorieën zijn inmiddels de revue gepasseerd: een bootongeluk, slachtoffers van een vliegtuigcrash op zee, of slachtoffers van de tsunami van 2004. Die laatste verklaring zou kunnen, aangezien de politie heeft vastgesteld dat alle schoenen vóór 2004 werden gemaakt. Maar een echt antwoord op de lugubere vondsten is nog niet gevonden.
Wel zijn inmiddels vijf voeten geïdentificeerd, ze hoorden bij vier mannen. Hun identiteit is niet vrijgegeven, wel is bekend dat zij korte of langere tijd vermist waren. Mogelijk lagen hun lichamen in het water en is de enkel door de ontbinding losgeraakt van de rest van het lichaam. Een luchtbel in de schoen zou er dan voor gezorgd kunnen hebben dat de schoen-met-inhoud aan de oppervlakte is gekomen.
TOPLESS VOOR BURGERRECHTEN
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Waar de meeste vrouwen een drempel over moeten om zich in de zomer voor het eerst met blote benen op straat te vertonen, trekt Moira Johnston (29) meteen haar T-shirt en beha uit. Johnston loopt sinds drie maanden bijna dagelijks halfnaakt rond op Union Square in Manhattan. Voor de burgerrechten, zo claimt ze.
Het is een graad of dertig. Haar blote borsten raken af en toe haar kartonnen etensbakje.,,Ik trok in maart tijdens een yogales mijn shirt uit. Mannen mogen toch ook in ontbloot bovenlijf sporten?” Maar één van de mensen in haar klas diende een klacht in bij de eigenaar. De volgende les deed Johnston het weer en werd haar gezegd dat ze niet meer welkom was.
,,Ik ging naar huis en ik huilde. Toen dacht ik: dan ga ik toch gewoon topless naar buiten.” Inmiddels noemt ze zich een ‘topless activist’ en heeft ze vijftien klachten tegen sportscholen ingediend waar ze niet zonder bovenkleding mag sporten.
De frêle New Yorkse zou niet opvallen als ze kleren aan zou hebben. Toch kijkt niemand vreemd op als ze een plekje zoekt aan de felgroene tafeltjes met klapstoeltjes. Even daarvoor, toen ze op de hoek van Union Square stond, kreeg ze wel verbaasde blikken toegeworpen. Vooral van mannen die twee keer moesten kijken om te zien of ze het de eerste keer goed hadden gezien.
,,Van mannen krijg ik de meeste reacties”, zegt Johnston. Opvallend genoeg zijn die niet vervelend, seksistisch of lacherig. ,,De meeste mensen denken dat het illegaal is en dan leg ik uit dat dat niet zo is.”
New York nam in 1992 een wet aan die het legaliseerde met een bloot bovenlijf over straat te gaan. Maar zelfs de politie is daar niet van op de hoogte, getuige Johnstons arrestatie medio mei. ,,Ik werd aangehouden, geboeid en bedekt. Na anderhalf uur in de cel mocht ik weer gaan. Ik trok buiten direct mijn shirt uit.”
Een aantal avonden per week danst ze in een topless bar ,,ergens buiten de stad. Voor mij is mijn gelijkwaardigheidsmissie een manier om mijn borsten uit die seksuele sfeer te halen. Ze zijn immers ook maar gewoon een deel van mijn lichaam.”
Als het te koud wordt wil Johnston in openbare gebouwen verder gaan met haar actie. Net zo lang tot topless vrouwen worden geaccepteerd. Of tot mannen verplicht een shirt aan moeten tijdens sportlessen. Tot die tijd wil ze, net zoals zoveel New Yorkse mannen, met ontbloot bovenlijf joggen. ,,Ik moet even kijken of dat niet veel pijn doet. En ik wil natuurlijk ook niet dat mijn borsten daardoor gaan uitzakken.”
ROMNEY KIEST RYAN: EEN KEUS MET KANSEN EN RISICO’S
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – De Republikeinen hoopten dat een vicepresidentskandidaat de conservatieve achterban enthousiast zou maken, en het lijkt erop dat dit met de keus van Paul Ryan is gelukt. Bij een campagnestop in Manassas, Virginia, een paar uur nadat de Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney zijn ‘running mate’ officieel gepresenteerd had, klapten duizenden aanhangers zaterdag harder voor Paul Ryan dan voor Romney.
Ryan (42) heeft het ver geschopt, constateerde hij zelf in een recent interview met The New Yorker. Als eerste baantje bakte hij hamburgers bij McDonald’s. Zijn baas achtte zijn sociale vaardigheden toen ontoereikend voor een plek achter de kassa. Nu is hij de vicepresidentskandidaat van Romney. Een keus die de conservatieve Republikeinen blij maakt, maar ook de Democratische tegenstanders.
Ryan moet niet alleen enthousiasmeren, maar ook jeugdig elan brengen (Romney is 65), laten zien dat deze verkiezingen over de economie gaan én de zwevende Midwest (staten als Iowa, Ohio, Michigan en Wisconsin) een duwtje in de Republikeinse richting geven. Ryan kwam bij zijn presentatie zaterdag niet voor niets tevoorschijn vanaf het dek van oorlogsschip USS Wisconsin, vernoemd naar de midwestelijke thuisstaat van het congreslid.
De katholieke Ryan (met mormoon Romney betekent dit het eerste Republikeinse stembiljet zonder protestant) is geen vreemde in de Amerikaanse hoofdstad Washington. Sinds 1999 – hij was toen pas 28 – zit de politicus namens zijn Wisconsin in het Huis van Afgevaardigden. De afgelopen jaren ontpopte Ryan zich als Republikeins beleidsvisionair. Ryan, van huis uit econoom, werd voorzitter van de begrotingscommissie van het congres en bedacht wat in de Verenigde Staten bekend staat als het ‘Ryan Budget’, een begrotingsplan voor het land waarin een kleine overheid, lagere inkomstenbelasting, hervorming van Medicare (ziekenfonds voor ouderen) en het fors snijden in overheidsuitgaven centraal staan.
Het plan maakte hem een held onder conservatieven, verguisd onder linkse politici. Juist dat maakt het congreslid ook een riskante keuze. Ryan is populair bij Republikeinen omdat hij ideeën heeft, een visie die Romney lijkt te missen of onvoldoende voor het voetlicht weet te brengen. Critici stellen dat Romney vooral tégen alles is waar president Barack Obama vóór is. Ryan kan daar met zijn doortimmerde ideologie – beïnvloed door de (atheïstische) filosofe Ayn Rand, waarvan hij onder druk van de katholieke kerk afstand heeft genomen – over de richting van de economie met meer macht voor de staten verandering in brengen.
De partij van Obama ziet echter in de keus voor Ryan vooral aanvalspunten waarmee ze campagne kunnen voeren. De Democraten spiegelen de hervorming van Medicare die Ryan voorstaat voor als het uitkleden van de welvaartstaat, iets wat vooral het oudere – en betrouwbare – deel van het electoraat zal merken. Ook kan zijn baan als congreslid nog een probleem worden voor Ryan. Het congres heeft een slechte reputatie; bijna 80 procent van de Amerikanen keurt het werk van de congresleden af.Zo leggen beide partijen de keus voor Ryan als vicepresidentskandidaat uit als een geschenk uit de hemel. Terwijl het applaus van de Republikeinen nog klonk, hadden de Democraten binnen een uur na de bekendmaking hun eerste anti-Ryan campagnespot al af.
Kader:
Romney’s ongelukkige versprekingDat Mitt Romney wel eens minder gelukkige uitspraken doet, is bekend. Maar juist op de dag waarop hij zijn vicepresidentskandidaat bekend maakte, ging hij weer de fout in. Voor een enthousiaste menigte sprak Romney over zijn ‘running mate’ Paul Ryan. Toen kwam het moment dat Ryan ook op het podium werd geroepen: ,,Wilt u samen met mij de nieuwe president van de Verenigde Staten, Paul Ryan, welkom heten!”, riep Romney vol overgave. Nadat Ryan zich op een drafje bij hem achter de microfoon had gevoegd, corrigeerde Romney zijn fout met gevoel voor humor. ,,Ik sta erom bekend dat ik zo nu en dan wel eens een fout maak, maar met deze vent maak ik geen fout. Hij is de volgende vicepresident van de Verenigde Staten.” Overigens bevindt Romney zich in goed gezelschap. Toen Barack Obama in 2008 Joe Biden als zijn vicepresidentskandidaat presenteerde, maakte hij exact dezelfde verspreking. Al corrigeerde Obama zijn fout direct.
NOG DRIE MAANDEN TOT ‘ELECTION DAY’
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Barack Obama werd zaterdag 51. Pas volgende week gaat hij het vieren, met een feestje in zijn thuisstad Chicago. Zijn beste vrienden zijn welkom, maar ook een paar wildvreemden mogen de Democratische president feliciteren: prijswinnaars die geld hebben gestort in zijn campagnekas. Met nog drie maanden te gaan tot ‘election day’ is zelfs een verjaardag onderdeel van de campagne.
De tijd dringt tot 6 november. Wat de uitslag ook wordt, zeker is dat die winst zwaarbevochten zal zijn. In diverse peilingen verschillen Obama en Romney weinig van elkaar. Ze schommelen tussen de 43 en 47 procent. Bij sommige peilingen is het voordeel voor Romney, bij andere voor Obama.
Maar die polls zeggen in de presidentsverkiezingen nagenoeg niks. Stemmen worden niet op basis van evenredige vertegenwoordiging uitgebracht, er moeten kiesmannen verzameld worden. En die zijn per staat te verdienen. De verkiezingen worden beslist in een aantal cruciale staten. De recentste peilingen laten zien dat Obama in een paar van die staten, Ohio, Pennsylvania en Florida, uitloopt op Romney.
Romney probeerde de afgelopen weken zijn profiel inzake buitenlands beleid op te poetsen. In een speech wilde hij de verschillen tussen hemzelf en Obama duidelijk maken, maar commentatoren zagen vooral overeenkomsten. Een buitenlandse reis werd gekenmerkt door blunders. Hij reisde naar Londen (en vroeg zich daar hardop af of de stad wel klaar was voor de Olympische Spelen), Israël (waar hij stelde dat de Joden vanwege hun superieure cultuur economisch succesvoller zijn dan de Palestijnen en Jeruzalem als hoofdstad aanduidde) en Polen (waar zijn perschef de meegereisde media ‘kiss my ass’ – lik mijn reet – toebeet).
De veelgelezen columnist Roger Simon van Politico bestempelde de reis van Romney als ‘een ramp verpakt in een debacle binnen een catastrofe’. Maar de kiezers die overwegen op Romney te stemmen kan dat weinig schelen. Buitenlands beleid speelt in de verkiezingen geen rol. Het gaat om binnenlands beleid; de economie.
Vrijdag was daar een beetje goed nieuws voor Obama: er waren in juli 163.000 banen bij gekomen, veel meer dan verwacht. Maar de cijfers worden door Romney in zijn voordeel uitgelegd: de werkloosheid steeg in juni van 8,2 naar 8,3 procent. ,,Het economisch beleid van Obama werkt niet”, sneerde Romney. Er kon geen ‘happy birthday’ van af.
Kader:
Wie kiest Romney als ‘veep’; zijn vicepresident? De Republikein moet zijn kandidaat nog bekend maken. Dat doet hij waarschijnlijk binnen twee weken. Om de stemming alvast wat op te voeren, kwam het campagneteam van Romney met een speciale app voor smartphones. Iedereen die het gratis programmaatje installeert, weet straks als eerste (‘nog voor de media’) wie Romney heeft uitgekozen als ‘running mate’. Een opvallende keuze kan Romney het momentum bezorgen. Maar de Republikein zou de wat saaie senator Rob Portman uit Ohio en parlementslid Paul Ryan (econoom) hoog op zijn lijstje hebben staan. Daarmee lijkt de kans op een spannende keus als de Cubaans-Amerikaanse senator Marco Rubio uit Florida of outsider en oud-minister van buitenlandse zaken Condoleezza Rice, klein.
BROODJE KIP MIDDELPUNT DEBAT HOMOHUWELIJK
(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Hoe kan de maker van broodjes gefrituurde kip – volgens fans vooral lekker vanwege een laagje dille-augurken – en wafelfrietjes het onverwachte middelpunt worden van een steeds maar groeiende discussie over het Amerikaanse homohuwelijk? Het overkwam Chick-fil-A, een fastfoodketen met zo’n 1600 restaurants in 29 Amerikaanse staten, vooral in het conservatieve en christelijke zuiden.
Dat de familie achter de keten (oprichter Truett Cathy en zijn zoon, directeur Dan Cathy) zelf ook christelijk (baptist) is, is geen geheim. Al hun restaurants zijn op zondag gesloten, zodat het personeel én de klanten naar de kerk kunnen. Maar Dan Cathy zei een aantal weken geleden dat zijn bedrijf de Bijbelse definitie van het huwelijk steunt; de verbintenis tussen een man en een vrouw. Jaarlijks doneert de familie miljoenen – verdiend dankzij hongerige Amerikanen – aan anti-homo-organisaties. Niks mis mee in een land waar vrijheid van meningsuiting zo hoog in het vaandel staat. Toch? Mis.
Dat Chick-fil-A (een Engels woordgrapje met kipfilet) de dollars die een klant afrekent voor een broodje linea recta doorsluist naar een doel waar de klant wellicht helemaal niet achter staat, valt bij velen verkeerd. Vooral nu in de VS de steun voor het homohuwelijk langzaam groeit. President Barack Obama sprak zich al uit en zijn partij zal het naar verwachting ook in het programma opnemen. Er kwam een golf van kritiek en een oproep tot boycotten van het restaurant. Burgemeesters van Chicago, Boston en San Francisco lieten weten dat de ‘discriminerende’ keten niet welkom is binnen hun stadsgrenzen.
En ook de enige vestiging van het restaurant in New York, op de campus van New York University; plakkaten op de deur van het Weinsteingebouw laten nieuwsgierigen al weten dat de Chick-fil-A dicht zit vanwege de zomervakantie, staat op losse schroeven. De (lesbische) voorzitter van de New Yorkse gemeenteraad riep het universiteitsbestuur op het restaurant uit het universiteitsgebouw te zetten. Als private organisatie kan de universiteit dat doen. Eerder dit jaar wisten de Bowling Green State University in Ohio en Northeastern University in Boston een vestiging van de keten te weren.
Ook andere ketens als kipconcurrent Kentucky Fried Chicken (‘heerlijke kip geserveerd zonder haat’) en Wendy’s (‘wij zijn trots dat wij wél iedereen serveren’) mengden zich in de discussie. Die laatste sloeg de plank mis door de indruk te wekken dat Chick-fil-A homoklanten weigert. Daar is geen sprake van.
Homobelangenorganisatie GLAAD riep homostellen gisteren (vrijdag) op om elkaar bij wijze van protest in een Chick-fil-A-restaurant te gaan zoenen. Conservatieven, met oud-presidentskandidaten Mike Huckabee, Rick Santorum en Michele Bachmann aan kop, sloegen terug met een ‘Chick-fil-A Appreciation Day’ om te laten zien dat ze vierkant achter de standpunten van het restaurant staan. Die dag, afgelopen woensdag, was het zó druk dat sommige restaurants compleet uitverkocht raakten. Kauwend op een broodje kip bewezen zij dat de oppositie tegen het homohuwelijk nog altijd groter is dan de steun.
Standplaats New York 