Maandelijks archief: juli 2011

EEN BRABANTSE MOLEN IN WISCONSIN

Posted on by
Beantwoorden

(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
LITTLE CHUTE (GPD) – Aan de hoofdstraat, pal naast het dorpshuis, is een platte aanhanger geparkeerd in een weiland. Omringd door plastic tulpen staat een kleine witte molen van bordkarton met blauwe wieken. Het tafereel ziet er wat treurig uit. Maar over een jaar is dat anders: dan staat hier een ruim 30 meter hoge windmolen naar Brabants model uit 1850.
Maar dit is geen plaats in Nederland. Welkom in Little Chute, een dorp met 10.000 inwoners in Wisconsin, waar de hoofdstraat Main Street heet. Little Chute is gesticht door een Nederlandse priester. Nog altijd is 95 procent van de inwoners van Nederlandse komaf. De supermarkt verkoopt ‘Dutch apple pie’, schoenen kun je kopen bij Van der Loop, de advocaat heet Van Lieshout, auto’s worden gerepareerd bij Van Zeeland en uitvaarten verzorgd door Verkuilen. En de begraafplaats ligt vol met Geurtsen, Jansens, Van Handels en Verstegen. Toch spreekt bijna niemand Nederlands.
Robin Dekker, blond en blauwe ogen met dank aan zijn Friese afstamming, is een uitzondering. De directeur van de Little Chute Dutch Windmill studeerde aan de University of Wisconsin Madison Nederlands. Grammaticaal correct maar met een dik Amerikaans accent vertelt ze dat ze 2,2 miljoen dollar (1,5 miljoen euro) ophaalde voor de bouw van de molen. Ze komt nog 600.000 dollar tekort; sinds de economische crisis zijn de donaties opgedroogd.
Dekker wist een Amerikaanse beroemdheid te strikken als erevoorzitter van haar vereniging: Greta Van Susteren, tv-fenomeen van Fox News. Haar familie komt uit Little Chute. ,,Maar we hebben al jaren niks van haar gehoord”, bekent Dekker bij de St. John Nepomucene kerk.
De kerk is gesticht door pastoor Theo van den Broek – op z’n Amerikaans, Theodore Vandenbroek. Hij vertrok in 1832 als missionaris naar ‘de Nieuwe Wereld’. Twee jaar later werd hem gevraagd vanuit Ohio naar Wisconsin te gaan, waar hij in Little Chute de indianen ˆ Winnebago’s, Menominees, Sauk, Fox, en Ho-Chunk – leerde lezen, schrijven en probeerde te bekeren tot het katholicisme. Ruim 800 indianen werden door Van den Broek gedoopt.
In 1847 keerde Van den Broek terug naar Nederland om mede via ingezonden stukken in katholiek nieuwsblad De Tijd Nederlanders te rekruteren om naar Little Chute te komen. De Amsterdamse pastoor met wortels in het Brabantse Uden was overtuigend. Aangemoedigd door economisch moeilijke tijden in Nederland arriveerden een jaar later drie houten zeilboten met immigranten uit de Brabantse plaatsen Uden, Boekel, Zeeland, Gemert, Mill en Oploo. Van den Broek overleed in 1851, 68 jaar oud. Maar de door hem opgebouwde Nederlandse nederzetting bleef floreren.
Bij de volkstelling van 2006 gaven meer dan acht miljoen Amerikanen aan van Nederlandse komaf te zijn. Door Nederlanders gestichte dorpen en steden zijn op veel plaatsen te vinden. Holland (Michigan), Pella (Iowa), Fulton (Illinois), Orange City (Iowa) en Grand Rapids (Michigan) vieren ieder jaar ‘Dutch Day’ – compleet met klederdracht – of een Tulpen Festival om hun erfgoed te eren. Alle ‘Nederlandse’ plaatsen hebben één ding gemeen: ze zijn gereformeerd. De immigranten hadden zich afgescheiden van de Hervormde kerk om de vervelende behandeling te ontvluchten.
Little Chute is het enige homogeen katholieke ‘Nederlandse’ plaatsje in de VS. Het houdt elk najaar kermis en een schuttersfeest. Daarom koos de vereniging voor de bevordering van Nederlands-Amerikaanse studies (AADAS) Little Chute uit als locatie voor de tweejaarlijkse conferentie over het Nederlandse erfgoed in de VS.
Hans Krabbendam van het Roosevelt Study Center in Middelburg en Robert Swieringa van het Van Raalte Instituut in Holland (Michigan) leggen uit dat de groep Nederlandse protestanten en katholieken die de transatlantische verhuizing waagde weliswaar ongeveer even groot was (rond de 10.000), maar dat hun geloof ervoor zorgde dat ze strikt gescheiden bleven.
Eenmaal in de VS waaierden de katholieken uit. Behalve medio negentiende eeuw. De oogsten in Nederland mislukten en priesters raadden emigratie af. Omdat Van den Broek actief Nederlanders ronselde, lukte het hem wel hen te verleiden naar Little Chute te komen. Hij waarschuwde de katholieken wel. Ze moesten bij elkaar blijven. Die boodschap is blijven hangen: tientallen jaren lang trouwde slechts tien procent buiten de Nederlandse gemeenschap.
De toehoorders van Krabbendam en Swieringa zijn pensionado’s, tussen 65 en 85 jaar oud. De dames zien de conferentie als een uitgelezen kans om hun Hollandse sieraden boven te halen. Een ketting met een windmolen-hangertje, oorbellen van Delfts blauw en een bedelarmbandje met zilveren miniatuurklompjes. Barbara Mask-Van der Bleek (69) vulde haar armband met bedels die ze tijdens haar bezoekjes aan Nederland verzamelde. Ze is trots op haar Nederlandse komaf, spaart Sinterklazen en typeert haar woonplaats Fulton (Illinois) als ‘een Nederlandse gemeenschap’.
Terwijl Nederlanders vaak geen benul hebben wat de vader van hun grootvader deed, weten Amerikaanse Nederlanders dat wel. Stamboomonderzoek is dankzij het boek Roots (1976) waarin Alex Haley op zoek ging naar zijn Afrikaanse afkomst, hip. Alle conferentiegangers zijn minstens vijf keer, maar meestal vaker, in Nederland op familiebezoek geweest. Barbara Mask heeft een verklaring: ,,De VS is een jong land: iedereen komt ergens vandaan. Ik ben weliswaar geen Nederlandse, maar ik vóél me wel Hollands.”
De Nederlandse immigranten uit de jaren vijftig werden vaak ontdaan van hun Hollandse identiteit. De wieg van Marten Rustenburg stond in het Gelderse Dieren, nu woont hij in Grand Rapids (Michigan). Hij weet nog hoe de onderwijzeres de namen van hem en zijn broer en zus op hun eerste schooldag veranderde. ,,Marten werd Martin, Jan werd John en Pauline werd Paula.”
Piet Arts (81) is nooit Pete geworden. Arts is één van de ‘Nederlanders’ die in Little Chute woont. In tegenstelling tot zijn dorpsgenoten die in de negentiende eeuw de oversteek waagden, emigreerde hij pas 51 jaar geleden. Per toeval kwam de metselaar met zijn vrouw Marietje, oftewel Mary (79), in een Nederlandse gemeenschap terecht. Eigenlijk wilde de telg uit een gezin met dertien kinderen naar Nieuw-Zeeland of Australië. Maar een kennis woonde in Wisconsin en kon Piet aan werk helpen. ,,De eerste vijf jaar waren moeilijk, daar ga ik niet over liegen. Maar daarna wist ik dat de verhuizing een goede stap was geweest.”
Hoewel zijn Nederlands meer Brabants is, weet hij zich in zijn moederstaal perfect verstaanbaar te maken. ,,Ben arts, maar geen dokter”, grapt hij. Op zijn Chevrolet prijkt een ‘vanity plate’, een nummerbord met een woord in plaats van letters en cijfers. Het kost een paar dollars extra, maar nu rijdt hij ook rond met ‘Volkel’, zijn voormalige woonplaats, op zijn Chevy.
Arts is blij dat het Nederlandse erfgoed geëerd wordt met de bouw van de molen. Binnenkort gaat de schop de grond in. Een molenmaker uit Nederland komt drie maanden over om de bouw in goede banen te leiden. Begin 2012 moet de molen af zijn.
Maar of Little Chute ooit de 600.000 ontbrekende dollars nog binnenkrijgt, is de vraag. Het nichtje van Greta van Susteren heeft de oplossing. Catherine van Susteren, die werkt in het museum dat gewijd is aan de historie van Wisconsin, vindt dat de Fox News-presentatrice het ontbrekende geld bij moet leggen. ,,Ze verdient zoveel dat ze ieder jaar wel een molen kan laten bouwen. Ze kan het makkelijk missen.”

KADER
Nederlandse voetstappen zijn overal in de VS te vinden. Vooral in New York, ooit als Nieuw Amsterdam een Nederlandse kolonie. De Nederlandse consul-generaal Gajus Scheltema stelde er bij zijn afscheid uit New York een boekje over samen. In Exploring Historic Dutch New York (voorlopig alleen in het Engels verkrijgbaar) is een reisgids die voert langs Nederlands erfgoed als Wall Street (ooit ‘Langs de Wal’) in Lower Manhattan en het Van Cordtland Park in The Bronx, maar ook langs bewaard gebleven boerderijen in Brooklyn (Lefferts House) en landhuizen in de Hudson Valley, ten noorden van New York, gebouwd door vermogende Nederlanders. Zie: www.historicdutchnewyork.com.

SCHULDENCRISIS VS: ALS ZE MAAR VAN MIJN UITKERING AFBLIJVEN

Posted on by
Beantwoorden

(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
GATLINBURG (GPD) – Barbara Carroll heeft geen zin om tijdens haar vakantie in Gatlinburg lang te praten over de schuldencrisis die de Verenigde Staten al weken in een wurggreep houdt. Maar één ding wil de gekapte dame uit Georgia wel kwijt: ,,Als ze maar van mijn uitkering afblijven.” Ze mag dan wel Republikein zijn, maar op het punt van sociale zekerheid is ze het eens met de Democraten. Die vinden dat er niet aan mag worden gemorreld. ,,Ik ben afhankelijk van social security.”
Gatlinburg, in de staat Tennessee, ligt aan de rand van de Great Smoky Mountains, een nationaal park op de grens van North Carolina en Tennessee dat jaarlijks zo’n 9 miljoen bezoekers trekt. In de zomermaanden stroomt het toeristenstadje vol met vooral Amerikaanse gezinnen. Maar ondanks de vakantiestemming houden de meeste deze zomer het nieuws wel in de gaten. De impasse over de verhoging van het schuldenplafond houdt niet alleen de politici in Washington bezig.
In zijn hotelkamer zat Gerard Lenthier uit Lake Placid, New York maandagavond geconcentreerd te kijken naar de speeches van president Barack Obama en zijn Republikeinse tegenstrever John Boehner. Lenthier maakt zich zorgen over de toekomst van zijn land als er voor de deadline van 2 augustus geen akkoord is gesloten over de verhoging van het schuldenplafond. Als het ooit in de grondwet vastgelegd schuldenmaximum niet wordt opgerekt, kan de Amerikaanse regering vanaf die dag niet meer aan zijn betalingsverplichtingen voldoen. Dan is het land in feite failliet.
,,De rijken worden te rijk, de middenklasse verdwijnt”, constateert Lenthier, terwijl hij op een bankje met zijn vrouw Beverly en kleinzoon Jack wacht op zijn dochter Lynn die één van de vele souvenirwinkeltjes is binnengelopen. Volgens Lenthier, een overtuigd Democraat, zijn de Republikeinen de aansluiting met de middenklasse helemaal kwijt. ,,Het is toch belachelijk dat zij weigeren in te stemmen met een belastingverhoging voor de rijkste Amerikanen? Natuurlijk wordt er in Washington te veel onnodig uitgegeven. Ik kan zo wat subsidies opnoemen die vandaag nog kunnen worden afgeschaft. Maar als Boehner zijn zin krijgt en de rijken voortrekt, is tijdens de volgende verkiezingen iedereen Democraat.”
Mark Lahtam uit Acron, een stadje in de staat Ohio dat ooit bekend stond om rubber, ziet het zo’n vaart niet lopen. Hij is het met de Republikeinen eens dat hogere belastingen zullen zorgen voor hogere werkloosheid. Over dat laatste kan Latham meepraten. Hij installeerde tot oktober vorig jaar onzichtbare ‘hekken’, een systeem waarmee honden met een stroomstootje in de tuin worden gehouden. Maar zo’n onzichtbaar hondenhek is een luxe die mensen in Ohio zich in de recessie niet meer konden veroorloven. Dus ging het bedrijf failliet en verloor Latham zijn baan. Nu probeert hij samen met zijn vrouw Janet zijn zorgen in de Smoky Mountains te vergeten.
Latham heeft ‘een bloedhekel’ aan president Obama – die hij liever vandaag dan morgen uit het Witte Huis ziet vertrekken – en zit helemaal op de lijn van John Boehner, de Republikeinse leider van het Huis van Afgevaardigden. En heus niet alleen omdat Boehner ook uit Ohio komt. ,,Al weet ik zo wel dat ik hem kan vertrouwen.” Volgens Latham is de optie van de Democraten het allerslechtst voor de VS.
Nadat Kim Cole uit Florence, Alabama op een straathoek heeft geposeerd voor een foto met haar man Carlos, vat ze het politieke probleem samen dat niet alleen in Washington, maar ook op de Amerikaanse straten zorgt voor tweespalt: ,,De Democraten willen niet slikken, de Republikeinen willen niet toegeven. En dat terwijl het schuldenplafond de afgelopen tientallen jaren telkens is verhoogd. Waarom is het nu dan anders? De politici in Washington moeten eens ophouden met alleen aan zichzelf te denken en eens denken aan alle Amerikanen.”

EN TOEN ZATEN ER 40 HOTDOGS TUSSEN MOND EN MAAG

Posted on by
Beantwoorden

(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
CONEY ISLAND (GPD) – Hap. Prop. Hap. Prop. Hap. Prop. Zo, het eerste broodje hotdog zit in de mond van Sonya Thomas. Vervolgens duwt ze met twee handen voor haar mond ene na de andere in water gedoopte broodje hotdog in haar mond terwijl ze huppelt om de broodjes met wat hulp van de zwaartekracht naar beneden te werken. Tien minuten later bevinden zich exact veertig hotdogs (plus broodje) tussen mond en maag van de eetkampioen die luistert naar de bijnaam ‘de zwarte weduwe’.
Amerika vierde maandag Onafhankelijkheidsdag en hoe kun je die vrijheid beter vieren door in tien minuten tijd zo veel mogelijk broodjes hotdog naar binnen te werken? Bij hotdogverkoper Nathan’s
Famous op Coney Island doen ze dat al 96 jaar. En doe daar niet lacherig over. Ondanks de harde muziek, een in Uncle Sam-pak gestoken lilliputter en mannen in hotdogpakken is ‘competitive eating’ een bloedserieuze zaak. Er is een heuse federatie, er zijn juryleden, er zijn voorrondes, de finale wordt uitgezonden op sportzender ESPN en sinds kort worden de wedstrijden ook opengesteld voor niet-Amerikanen. Zoals drie in communistisch rode joggingpakken gestoken Chinezen, die overigens geen schijn van kans maakten.
Voor het eerst was er dit jaar een speciale vrouwencompetitie. Zeven vrouwen die in de Verenigde Staten als ‘petite’ worden omschreven, frêle dames van 1,50 meter en 50 kilo in T-shirts en ultrakorte rok of broek worden aangekondigd met teksten als ‘at tien cupcakes in twee minuten – zonder melk!’ (en cupcakes zijn droog!).
En waar de vrouwen, hoewel aan de lichte kant, gezond lijken, ogen de mannen doorzichtig bleek en een kilootje of twintig, dertig aan de verkeerde kant van mollig. Maar geen van de zestien deelnemers heeft na het ‘kampioenschap’ medische aandacht nodig.
In het publiek is dat wel anders. Coney Island, het schiereiland aan de zuidpunt van Brooklyn, vergaarde in de jaren zestig faam als amusementspark. Hoewel inmiddels toonbeeld van vergane glorie, herleeft de wijk jaarlijks tijdens de hotdog-eetwedstrijd, waar zo’n 50.000 mensen op af komen. Terwijl ambulances aanrukken voor mensen die door de hitte (rond de 30 graden) bevangen zijn geraakt, worden op de lange tafels op een podium schalen met tientallen hotdogs klaargezet. Op de blauwe achtergrond prijken de logo’s van de hoofdsponsors, naast hotdogverkoper Nathan’s zijn dat Heinz (van de ketchup, onmisbaar op een hotdog) en Pepto Bismol (maagdrankje, onmisbaar na tientallen hotdogs).
Bij de mannen heeft iedereen al eens een prijs gewonnen: ze zijn wereldkampioen in het eten van aardappelpartjes, tiramisu, zalm, jalapeñopepers, asperges of Key Lime-taart. En ze zijn er nog trots op ook. Maar de enige prijs die er toe doet is de beker die vandaag wordt vergeven.
Maar net zoals de afgelopen vier jaar maken ze geen kans tegen Joey ‘Jaws’ Chestnut. Met zijn effectieve, maar onappetijtelijke techniek – die nog het meest lijkt op omgekeerd overgeven – weet hij in tien minuten tijd 62 broodjes hotdog naar binnen te werken. En zowel Sonya Thomas als Joey Chestnut kan seconden na de schranspartij alweer lachen. En dat is niet alleen vanwege de eer, maar vooral vanwege het prijzengeld van 20.000 dollar (14.000 euro).

VAN ONSCHULDIG KAMERMEISJE NAAR LEUGENACHTIGE HOER

Posted on by
Beantwoorden

(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
NEW YORK (GPD) – Klanten in een New Yorkse supermarkt liepen afgelopen weekend langzamer dan anders langs het einde van de boodschappenband bij de kassa. Daar lag de nieuwste editie van tabloid New York Post uitgestald met de schokkende kop ‘Kamermeisje DSK is hoer’.
Was de 32-jarige vrouw uit het Afrikaanse Guinee eerst nog het onschuldige slachtoffer van de uit de hand gelopen rokkenjagerij van de Franse voormalige IMF-topman, sinds vrijdag is alles anders. Geheel onverwacht besloot de rechter in een ingelaste zitting dat Dominique Strauss-Kahn zijn privégevangenis in de wijk Tribeca mocht verlaten. De borg van zes miljoen dollar (4,1 miljoen euro) werd ook teruggestort.
De reden: het kamermeisje zou hebben gelogen en was daardoor opeens niet meer het onschuldige slachtoffer in de Amerikaanse zedenzaak van het jaar. Het strafproces gaat dóór, bezwoer openbaar aanklager Cyrus Vance. Maar het lijkt een kwestie van tijd voordat hij de aanklacht tegen Strauss-Kahn, ooit voorbestemd om de volgende president van Frankrijk te worden, laat vallen.
In een vertaald telefoontje met haar vriend, die wegens wietbezit in een cel in Arizona zit, zou het kamermeisje iets gezegd hebben als ‘maak je geen zorgen, deze man heeft veel geld. Ik weet wat ik doe’. Daardoor gingen alle alarmbellen rinkelen. Direct na de veelbesproken arrestatie op 14 mei gingen immers al geruchten dat de socialistische politicus in de val was gelokt. Ook kwamen rechercheurs er achter dat de vrouw, die in de arme wijk The Bronx woont, haar bankrekening afgelopen twee jaar op onverklaarbare wijze met 100.000 dollar (69.000 euro) zag groeien.
Ook zou ze na door Strauss-Kahn te zijn belaagd niet direct alarm hebben geslagen, maar eerst een naburige kamer hebben schoongemaakt. Bovendien had het kamermeisje bij haar asielaanvraag gezegd dat ze in haar thuisland het slachtoffer was geworden van een bendeverkrachting. Dat verhaal zou ze echter verzonnen hebben om een vluchtelingenstatus te krijgen. En ze had op haar belastingformulier ingevuld dat ze twee kinderen had om zo in aanmerking te komen voor een aftrekpost. In werkelijkheid heeft ze maar één dochter van vijftien.
Het lijken onbelangrijke leugens die irrelevant zijn voor de zaak, maar ze schoffelen de geloofwaardigheid van het kamermeisje doeltreffend onderuit. Want als ze al eerder loog, dan liegt ze misschien nu ook wel. Het is de gebruikelijke ‘dirt’ die advocaten tijdens Amerikaanse strafprocessen opgraven over daders, slachtoffers of getuigen. Strauss-Kahn kreeg zelf ook al met moddergooien te maken, toen na zijn arrestatie vrouwen opdoken die hem beschuldigden van aanranding.
De advocaat van het kamermeisje stelt dat leugens uit het verleden niet betekenen dat ze níét is verkracht en wijst op het medisch rapport dat een gekneusde vagina en een gescheurde pees in haar schouder beschrijft. Verwondingen die niet direct worden geassocieerd bij seks met wederzijdse toestemming.
Maar volgens de New York Post deed het kamermeisje in het luxe Sofitel méér dan alleen bedden opmaken en badkuipen schrobben. Ze zou ook seksuele diensten hebben verleend. Diensten waarvoor Strauss-Kahn op die zaterdag in mei weigerde te betalen.
De kop van de tabloid is het zoveelste teken dat de openbaar aanklager het kamermeisje niet meer geloofwaardig kan portretteren als het toevallige slachtoffer van de lusten van Strauss-Kahn. Die vierde zijn vrijlating vrijdagavond met zijn vrouw Anne Sinclair bij een Italiaans restaurant met 700 dollar (482 euro) aan wijn en truffels en zaterdag met museumbezoek.

MET DE CHARME VAN DIANA WINT PRINS WILLIAM CANADESE HARTEN

Posted on by
Beantwoorden

(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
OTTAWA (GPD) _ De eerste officiële zin die prins William in het tweetalige Canada uitspreekt, is in het Frans. Als er een bemoedigend applaus klinkt, richt de prins een paar seconden een schalkse blik richting de zesduizend aanwezige Canadezen en lacht verlegen. Precies zoals zijn moeder, Lady Diana, dat ook kon. Hij wijkt af van zijn voorbereide speech: ,,Mijn Frans zal verbeteren naarmate ik hier langer ben.”
Prins William en Kate – officieel Catherine – zijn vrouw sinds twee maanden, zijn net twee uur in Ottawa, de hoofdstad van Canada. Onder luid gejuich liep het paar (hij in een donkerblauw pak, zij in een strakke jurk van diepblauw kant over een crèmekleurige onderlaag en op torenhoge pumps van dezelfde kleur) over de rode loper voor Rideau Hall dat in het uur voor het paar aankwam nog twee keer werd gestofzuigd.
Terwijl de grond 21 keer schudde door de saluutschoten en William de erewacht van landmacht en luchtmacht inspecteerde, babbelde Kate met gouverneur-generaal David Johnston. Telkens als ze een losgeraakte lok van haar zorgvuldig half-opgestoken kapsel achter haar oor duwde, schitterde de blauw saffieren verlovingsring – ooit toebehorend aan Diana – in de zon.
Kelly Vanderkuur (haar Friese vader emigreerde naar Canada) kreeg woensdag op haar verjaardag een replica van die ring cadeau. Ze is dol op het koninklijk huis. Zo dol, dat ze haar dochter dezelfde naam gaf als de koningin. In 1983 schudde Vanderkuur de hand van prins Charles en prinses Diana toen die een bezoek brachten aan het Canadese parlement. ,,Diana was zó beeldschoon”, zwijmelt ze. ,,Ik gun mijn dochter dezelfde ervaring.” Daarom hebben ze twee uur gereden om vanuit Pembroke op tijd in Ottawa te zijn en staat Elizabeth Webster (9) nu met haar beste vriendin Charlotte Oattes (11) achter de dranghekken.
Over het drankhek hebben ze een zelf beschilderd spandoek gehangen: ‘Welkom in Canada Kate. Van Elizabeth en Charlotte’. En alsof dat nog niet genoeg opvalt, hebben de meisjes zich ook koninklijk uitgedost: met witte kanten hoedjes schuin op hun hoofd en witte handschoentjes aan. Hun doel: een handdruk en een foto.
Maar de hertog en hertogin van Cambridge, de titels die William en Kate officieel voeren, komen niet in de buurt van de kinderen. Tot grote teleurstelling van de twee. ,,We dachten dat we een strategische plek hadden uitgekozen en wel zouden opvallen”, pruilt Elizabeth. Charlotte is opgewekter: ,,Ik vond het toch super.”
Prins William en Kate hebben Canada uitgekozen als land om hun eerste officiële bezoek als echtpaar aan te brengen. Canada kreeg in 1786 het eerste koninklijke bezoek over de vloer. Ook 225 jaar geleden heette de prins die de oversteek van Engeland naar Canada maakte William. En de 18de-eeuwse William was net als de 21ste-eeuwse William luitenant in het Britse leger. Het gastland, dat zegt ‘vereerd’ en ‘verheugd’ te zijn door het bezoek, benadrukt de symboliek. Het Britse vorstenhuis is immers óók het vorstenhuis van Canada. Koningin Elizabeth, die er al 22 keer kwam, is ook het staatshoofd van Canada (en nog zestien andere landen in de Commonwealth).
Op Rideau Hall, de koninklijke residentie die de koningin uitleent aan de gouverneur-generaal, werd het paar formeel welkom geheten. En als William dan ook nog eens verklapt dat hij en Catherine er al vóór hun huwelijk naar verlangden om samen naar Canada te komen, kan het prinselijk paar in de ogen van de inwoners van Ottawa niks meer fout doen.

KADER:
* Ottawa is de eerste stop van de tournee van ruim een week die prins William en Kate ook naar de Franstalige (en Republikeinse) provincie Quebec, Prins Edward Island, de Northwest Territories en Calgary brengt. Na hun bezoek aan Canada reist het paar samen naar de Amerikaanse staat Californië.
* De kosten van het bezoek worden door het Canadees ministerie van erfgoed geschat op 1,5 miljoen Canadese dollars (1,1 miljoen euro), maar dat is exclusief de (aanzienlijke) kosten voor de beveiliging van het prinselijk paar.
* Canada bedankte prins William voor zijn bezoek met een voor hem ontworpen vlag en het paar krijgt een muziekstuk te horen dat speciaal voor hen gecomponeerd werd. De compositie St. Andrews Courtship werd vernoemd naar de Schotse universiteit waar William en Kate elkaar leerden kennen.
* Het is de vraag of het prinselijk paar overal in Canada net zo’n warm welkom krijgt als in Ottawa. Bij eerdere bezoeken werden zowel koningin Elizabeth als prins Charles in de Franstalige provincie Quebec begroet door Republikeinse demonstranten. De seperatisten uit Quebec hebben ook nu aangekondigd het bezoek van William en Kate te verstoren. Kevin MacLeod, coördinator van de royal tour, wuift het verzet weg. ,,De monarchie werkt goed, ook in Canada. Dit jonge koppel zal door hun jeugdigheid en dynamiek niet op weerstand stuiten.”
* Van de tour door Canada doen 1396 journalisten verslag, 1122 daarvan wonen in Canada, 274 op andere plekken in de wereld waarvan 97 in het Verenigd Koninkrijk.