(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
(GPD) – Voor Mari Floyd waren de afgelopen vier jaar moeilijk. Ze raakte in 2008 haar baan kwijt, haar man kwam met een rugzak vol problemen terug van een uitzending naar Irak. Het paar raakte dakloos. Nu is het 2012 en pakt ze haar leven weer op. Ze heeft een huis gevonden en werk, op de afdeling personeelszaken van een bedrijf. Ook met haar echtgenoot gaat het beter.
Ik ontmoet Mari, een vrolijke, mollige zwarte dame, op een zondag in de Shorter African Methodist Episcopal-kerk in Denver (waar een dienst helemaal niet ‘short’ is, maar bijna drie uur duurt). Het valt me op dat haar verhaal overeenkomt met de situatie in de VS volgens Barack Obama: het ging slecht, maar gaat de goede kant op.
Dat vindt Mari ook. ,,We moeten niet uit het oog verliezen dat Obama president werd in een moeilijke tijd en dat er tijd nodig is om de economische ellende van George W. Bush op te ruimen.”
De kerkgemeenschap van Mari moedigt haar leden aan een ‘pledge to vote’ in te vullen, waarmee ze beloven te stemmen. Eén van de voorgangers, de jonge Dawn Duval-Riley met een hoofd vol kroeshaar, heeft Mari net zo’n kaart onder de neus geduwd.
,,Stemmen is belangrijk”, oordeelt ze. ,,Er zijn mensen gestorven om te zorgen dat de gekleurde mens ook mag stemmen.”
Op mijn vraag of het voor haar belangrijk is dat Obama de eerste zwarte president is, kijkt ze me geamuseerd aan. Dan volgt een bulderende lach. ,,Girl, voor mij was Bill Clinton de eerste zwarte president! Hij was dan wel wit van buiten, maar hij voelde ons precies aan.”
Deze verkiezingen zal Mari weer op Obama stemmen, net als vier jaar geleden. ,,Niet omdat hij het zo goed heeft gedaan, maar omdat het niet verstandig is om tijdens een moeilijke periode van leider te veranderen.” Haar gedachtegang is dezelfde als die van de Republikeinse oud-minister van buitenlandse zaken Colin Powell, die donderdag besloot Obama te steunen. Mari vergelijkt het met de verkiezingen van 2004. ,,Toen vochten we twee oorlogen en hebben we met een tweede termijn van Bush gekozen voor continuïteit. Dat moeten we nu weer doen.”

(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
(GPD) – De villa aan 7674 Vedana Place in Las Vegas heeft zoveel badkamers dat ik de tel kwijtraak – eentje heeft zelfs een whirlpool met uitzicht op open haard en flatscreentelevisie – en inloopkasten zo groot als mijn hele appartementje in New York. Maar de McMansion (à 509.990 dollar) staat leeg. Net als de meeste woningen van Canyon Falls Estates.
In de woestijn in Nevada, waar Las Vegas in het donker verschijnt alsof de sterrenhemel er op die plek naar beneden is gevallen, rijzen deze spookwoonwijken op als oases. Maar niemand heeft geld om de woningen te kopen.
Van alle Amerikaanse staten werd Nevada het hardst getroffen door de economische crisis. In geen enkele staat is de werkloosheid hoger dan in Nevada (12,1 procent tegenover het landelijk gemiddelde van 7,8 procent). En in diens bekendste stad Las Vegas is de werkloosheid het allerhoogst: 12,3 procent.
Holly Webb kan er over meepraten. Ooit werkte ze in een bar van één van de 122 casino’s in de stad. De gokstad draait om toerisme, maar als de broekriem moet worden aangehaald voelen mensen zich niet meer zo ‘lucky’. Met honderden andere casinomedewerkers verloor ze haar baan. De meeste ontvluchtten ‘Sin City’ – verhuurder U-Haul kon de vraag naar verhuiswagens niet eens aan – de gouden hoteltorens, neonlichtjes en trouwkapellen achter zich latend.
Holly bleef. ,,Mijn partner woont hier en mijn broer ook”, zegt ze bij wijze van excuus. Ze zocht tweeënhalf jaar naar werk en vond uiteindelijk een parttime baan bij het stadsbestuur van Boulder City, op veertig minuten rijden van Las Vegas. De stad die bekend staat als een Mekka voor toeristen is voor de inwoners van de stad een stuk minder glamoureus. ,,Leven in Las Vegas is zwaar, afschuwelijk.”
Ondanks de slechte economie in haar stad zal Holly op 6 november op president Obama stemmen. Andere thema’s geven voor haar de doorslag: vrouwenrechten en het homohuwelijk. ,,Romney wil vrouwen terugsturen naar de jaren vijftig.” En dat ze dankzij Obama wellicht ooit met haar vriendin kan trouwen, geeft Holly – ondanks de parttime baan voor weinig geld – een sprankje hoop.

(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
(GPD) – Aqsa Ahmad (16) verplaatst haar gewicht beurtelings van het ene op het andere been. Voor haar staat haar idool en ze mag zo met hem om de foto. Nee, het is niet tienerster Justin Bieber. Het is Gary Johnson, presidentskandidaat namens de Libertarian Party.
Aqsa heeft met haar vriendinnen Morgan en Anna een uur gereisd om in Chicago bij het Third Party Debate (het debat met presidentskandidaten van andere partijen) te zijn. ,,Het tweepartijenstelsel is niet in de wet vastgelegd. Het is tijd dat ook andere partijen meedoen.” Nogmaals: Aqsa is zestien. Pas over twee jaar mag ze stemmen.
Het vierde ‘presidentsdebat’ gaat anders dan de officiële debatten (die tussen de Democraat en de Republikein). Daarvoor moest je je als journalist al in de zomer opgeven, zodat de Secret Service kan controleren of je niet stiekem een terrorist bent. Pas dan en alleen dan geven ze je een accreditatie, een glimmende pas met naam en foto die je altijd en overal om je nek moet hebben hangen.
In het Hilton-hotel werd dinsdagavond op mijn rechterhand met een stempel een paars bloemetje gedrukt en hup, ik mocht naar binnen. In de balzaal vielen niet alleen de kroonluchters op, maar ook de vier kandidaten die ontspannen met iedereen aan het praten waren en geduldig poseerden voor foto’s. Kom daar bij Obama of Romney maar eens om.
En hoewel geen van de kandidaten (naast Johnson ook Jill Stein van de Green Party, Rocky Anderson van de Justice Party en Virgil Goode van de Constitution Party) ooit in de buurt zal komen van het Witte Huis, gaven ze dinsdagavond wel een stem aan al die Amerikanen die het tweepartijensysteem als een verstikkend keurslijf zien omdat ze zich door noch Obama, noch Romney vertegenwoordigd voelen.
Als ik Aqsa, Morgan en Anna als graadmeter neem, zou je denken dat de komende generaties van stemgerechtigde Amerikanen werk zal maken van een kiesstelsel met evenredige vertegenwoordiging. Pas dan is in de toekomst de kans op een echte derde partij in de VS groter.

(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
(GPD) – In een statig pand in ‘downtown’ Chicago is de Union League Club gevestigd, een exclusieve privéclub – een soort chique versie van het Haagse Nieuwspoort. Eén van de kamers op de begane grond is gemeubileerd met een roomwitte gecapitonneerde bank en lichtblauwe fauteuils. Aan de muur hangt een schilderij van de Amerikaanse vlag. Het is de plek waar het allemaal begon: dáár werd senator Barack Obama voor het eerst gevraagd om zich voor de presidentsverkiezingen van vier jaar geleden kandidaat te stellen.
Dick Durbin, ook senator namens de staat Illinois, was daar, in november 2006, verantwoordelijk voor. Volgens de overlevering sputterde Obama tegen: hij was maar een onervaren senator. Zijn collega-senator hield vol: juist daarom moest hij zich nú kandideren: over nog eens vier jaar zou hij misschien te veel lijken in zijn kast hebben. Of hij er niet eens over na wilde denken. De rest is geschiedenis.
De Union League Club of Chicago is dus een historische plek. Op de derde verdieping, in restaurant Rendezvous, denk ik op de avond van het slotdebat tussen Obama en Mitt Romney dan ook alleen Obama-fans uit zijn stad te treffen. Maar ik schuif aan bij Jeff, Bob en Satya, investeerders die voor zaken in de club logeren. En ik wil geen vooroordelen bevestigen, maar ze moedigen ‘Team Romney’ aan.
Ze zijn alledrie zelfverklaarde politieke junkies. Zakenreis of niet, het debat mag niet worden gemist. Voor de investeerders, die steaks en cabernet sauvignon laten aanrukken, belichaamt Obama alles wat er mis is met Amerika: hij is ‘anti-business’, voor een grote overheid en voor hogere belastingen. En dat is niet de weg naar voorspoed, zegt Bob, economische groei is de sleutel. Als de vrije markt zijn werk mag doen, komen er vanzelf banen en voorspoed voor iedereen.
Als ik mijn tafelgenoten na het debat vertel dat in dit pand het zaadje werd geplant dat uitgroeide tot president Obama, slaat het gesprek om. Jeff zet zijn wijnglas met een smak neer en zegt quasi-serieus: ,,Als ik dat had geweten was ik ergens anders heengegaan.”

(Van onze correspondent Hanneke Keultjes)
(GPD) – Vraag tien Nederlanders welke presidentskandidaat hun stem zou krijgen als ze tijdens de Amerikaanse verkiezingen mochten stemmen en het antwoord zal waarschijnlijk tien, of vooruit: negen keer ‘Barack Obama’ zijn. Net zoals de rest van Europa is Nederland nog niet bijgekomen van de sensatie die zijn verkiezing in 2008 teweeg bracht.
Ik zeg het vaker: Nederland moet niet gek opkijken als het op 7 november wakker wordt en Mitt Romney is gekozen. In Amerika weten ze namelijk al langer dat Obama niet de perfecte president is.
Als het aan Michiel van der Voort ligt, gaat de president ook verliezen. Van der Voort is Nederlander, zoals zijn naam al doet vermoeden, maar ook Amerikaan. En in die hoedanigheid Republikein. Ik ontmoette Van der Voort toen ik in 2010 Wall Street-bankiers interviewde. Ik was verrast door zijn politieke voorkeur en we hielden contact. Zo weet ik wie zijn favoriete Republikein is – Jeb Bush, het broertje van, maar die doet niet mee – en dat hij met Mitt Romney ook best uit de voeten kan.
Van der Voort weet ook dat de liefde die Europa koestert voor Obama niet wederzijds is. Tijdens de campagne staat het buitenland op een ver zijspoor. Tot gisteren, want bij het laatste debat stond de schijnwerper even op het buitenland. Ein-de-lijk, verzucht Van der Voort, want hij vindt het buitenland wél belangrijk.
Als het om buitenlands beleid gaat, is de zittende president in het voordeel. Obama schakelde Osama bin Laden uit, haalde de troepen terug uit Irak en gaf luchtsteun tijdens de burgeroorlog in Libië. En dit weekend meldde de New York Times weer een opsteker voor Obama: Iran zou hebben ingestemd met gesprekken over diens nucleaire programma. Geweldige timing, zo vlak voor het debat.
Van der Voort is niet onder de indruk. Voor hem staat één vraag centraal. ,,Heeft Obama nou echt de relatie met de wereld verbeterd? Voor mij is het antwoord ‘nee’.”